ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξερω αν φταιει η κοινωνια και οι καιροι που ζω η ο εαυτος μου αλλα παρατηρω οτι οσο περναει ο καιρος φοβαμαι να ζησω και σκεφτομαι ποσα πραγματα απειλουν την ευτυχια μου.ειμαι 19 χρονων κοριτσακι κι ολη την ωρα ανησυχω για κατι και δεν μπορω να ηρεμησω..Φοβαμαι να κανω σεξ μην κολλησω κατι και οποτε κανω εννοειται με προφυλακτικο ΠΑΝΤΑ νομιζω οτι κολλησα και ιδιως το χειροτερο νοσημα απο ολα που ολοι ξερουμε πιο ειναι με αποτελεσμα να μην πλησιαζω ανθρωπο,οταν βγαζω απο μια αφθα εως ενα σπυρακι εφηβιας να ψαχνομαι σαν τρελη,να φοβαμαι ολη την ωρα,να εχω κανει σεξ στη ζωη μου φορες που σιγουρα δεν ξεπερνανε τις 20 και να μην μπορω να αφησω τον εαυτο μου ελευθερο σε μια σχεση καθως και να μην ερωτευομαι ποτε..φοβαμαι οτι μπορει να αναπτυξω μια ασθενεια οπως ο καρκινος η θα παθω κανενα ατυχημα και δεν θα προλαβω να ζησω αυτα που θελω...φοβαμαι οτι μπορει να ανακαλυψω πως δεν μπορω να κανω παιδια αν βρω καποιον με τον οποιο θελω να περασω τη ζωη μου γιατι μια φορα νομιζα πως βγηκε το προφυλακτικο και χωρις να ειμαι σιγουρη πηρα το χαπι της επομενης ημερας...φοβαμαι οτι δεν θα καταφερω τιποτα στη ζωη μου και θα δουλευω για 200 ευρω σε ενα γραφειο..φοβαμαι οτι δν θα μπορεσω ποτε να ταξιδεψω και θα κολλησω για παντα στην ελλαδα...φοβαμαι οτι θα μεινω μονη μου γιατι ξερω οτι με τα μυαλα που εχω δεν προκειται να ειμαι ποτε ικανοποιημενη με τιποτα και κανεναν..φοβαμαι οτι σκεφτομαι τοσο πολυ που ξεχναω να ζησω..φοβαμαι οτι θα γερασω με απωθημενα και με φοβιζει το πως θα καταληξω...και κυριως φοβαμαι τον εαυτο μου και τον τροπο που βλεπει τον κοσμο...ειμαι ετοιμη να δεχτω τα παντα απο συμβουλες μεχρι βρισιες που πιστευω οτι μου αξιζουν..ειμαι σε απελπισια και παντα βαζω την ζωη μου σε αναμονη σαν να περιμενω κατι η να βεβαιωθω πως ολα ειναι οκ και δεν ερχεται..η καλυτερη μου φιλη μου λεει οτι δεν μπορω να ζω με σιγουρια η ζωη ειναι πιθανοτητες αλλα δεν μπορω να ηρεμησω..δεν εχω ζησει κατι τραγικο που να με εχει γεμισει τοσες ανασφαλειες και φοβους αλλα δεν ξερω τι γινεται...οσο ζω αντι να γινομαι πιο δυνατη γινομαι πιο φοβισμενη δηλαδη πως θα ειμαι σε 10 χρονια απο τωρα αν ζω ακομη? θα φοβαμαι ακομη και τη σκια μου?οτιδηποτε συμβαινει και με κανει χαρουμενη αμεσως το καταστρεφω με ανησυχιες και σκεφτομαι ποτε θα πληρωσω για τη χαρα που νιωθω και με ποιον τροπο..ισως και να εχω κανενα ψυχικο νοσημα και να τα σκφτομαι ολα αυτα και να θελω ψυχιατρο..αγαπαω τον εαυτο μου αρκετα αλλα δεν μπορω να καταλαβω γιατι τον τυρανναω ετσι με ολα τα ερωτηματικα και τους φοβους..οι μερες περνανε ειμαι τοσο νεα και αντι να το χαιρομαι το φοβαμαι...υπαρχουν κοριτσια που εχουνε κανει τοσα πραγματα οπως να μεθανε και να κοιμουνται με αγνωστους,να εχουνε παει με τοσα αγορια που να μη θυμουνται η να κανουν απλα σεξ χωρις προφυλαξη και δεν φοβουνται καθολου..δεν εχω κανει τετοια επικυνδινα πραγματα και παλι νομιζω οτι ειμαι αρρωστη και φοβαμαι χωρις βεβαια να εχω συμπτωματα..θελω να βρω επιτελους τον εαυτο μου..και το χειροτερο ειναι οτι ξερω πως ειμαι υπερβολικη κι οτι δεν εχω τιποτα αλλα ειναι σαν να αναγκαζω τον εαυτο μου να νομιζει οτι εχει και να το πιστευω κιολας..δεν ξερω τι μου συμβαινει ας μου πει καποιος επιτελους