ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον γνώρισα το 1999. Μόλις τα είχα φτιάξει με την κοπέλα μου (σημερινή σύζυγος). Εκείνος τότε τα είχε με την αδερφή της γυναίκας μου. Ετοιμαζόντουσαν για γάμο. Ψηλος αθλητικός τύπος με γερές σπουδές με καλή δουλειά, φοβερό χιούμορ γενικά ένα καλό παιδί. Δεν υπήρξαμε ποτέ κολλητάρια. Δεν ανταλλάξαμε όμως ποτέ μια άσχημη κουβέντα. Κύριος πάντα σε όλα του. Σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου ήταν εκεί στο γάμο μου στη γέννηση της κόρης μου στα βαφτίσια της στην απώλεια του πατέρα μου , όπως κι εγώ άλλωστε στις δικές του αντίστοιχες στιγμές. Είχαμε παντρευτεί δυο αδερφές οπότε λογικό ήταν. Τον περασμένο Ιανουάριο διαγνώστηκε με καρκίνο. Κεραυνός εν αιθρία. 44 ετων με μικρά παιδιά. Ιάσιμος έλεγαν. Ανακουφιστήκαμε όλοι. Μέχρι που τα πάντα ανατράπηκαν. Η εξέλιξη της ασθένειας του ήταν ραγδαία. Έφυγε για πάντα εχθές. Τον έκλαψα και τον κλαίω ακόμα. Βλέποντας την κόρη του να κάθεται στο σπίτι της πεθεράς μου ώρες και να μη σηκώνεται, με τις ξυλομπογιές να του φτιάχνει μια ζωγραφιά για να την βάλει στο φέρετρο για να την πάρει ο μπαμπάς μαζί του - ποιος δεν θα λύγιζε σε μια τέτοια εικόνα. Βλέποντας το γιο του να κρατιέται να μην κλάψει γιατί οι άντρες δεν κλαίνε τι να πεις σε ένα παιδί 8 ετών πως να το παρηγορήσεις. 20 χρόνια δεν ανταλλάξαμε μια κουβέντα άσχημη. Περάσαμε μαζί Χριστούγεννα , Πρωτοχρονιές, Πάσχα , τα γενέθλια των παιδιών μας.........τώρα τέλος. Συνεχίζουμε (δυστυχώς) χωρίς αυτόν.