ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκεφτόμουνα πως η κοινωνία έχει δημιουργήσει ένα πρότυπο ζωής που είναι τελείως αντίθετο στις ανάγκες μας ως άνθρωποι στα διάφορα στάδια της ζωής μας. Στα 18 με 27 είναι η πιο παραγωγική και δημιουργική περίοδος της ζωής μας. Έχουμε την ανάγκη να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε τον κόσμο, να γνωρίσουμε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, να δοκιμάσουμε κάθε είδους εμπειρίες, να κάνουμε κάθε είδους δουλειά, να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε περιπέτειες, γιατί πραγματικά σε αυτή την ηλικία σφήζουμε από ενέργεια.Η κοινωνία όμως μας λέει να νοικιάσουμε ένα σπίτι, σε μια πόλη και να αφιερώνουμε τον χρόνο μας στο διάβασμα, στις ασκήσεις και σε ορισμένες εξόδους με φίλους τα βράδια, αφήνοντάς μας μονάχα τα καλοκαίρια για να ικανοποιήσουμε αυτές τις ανάγκες μας. Δεν λέω. Καλό το πανεπιστήμιο και η γνώση. Αλλά γιατί τώρα; Γιατί τώρα που έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να ζήσουμε και να μάθουμε τη ζωή; Την πραγματική ζωή. Έπειτα μας λέει πως πρέπει να βρούμε μια δουλειά, να βολευτούμε, κι όταν είμαστε πια σίγουροι για το μέλλον μας (το οικονομικό μας μέλλον) να κάνουμε παιδιά και οικογένεια. Κι αυτό πότε; Στα 30-35 μας. Μα αυτό είναι πλήρως παράλογο. Η ηλικία που μια γυναίκα είναι σωματικά πιο κατάλληλη και νιώθει και η ίδια την ανάγκη να κάνει παιδιά είναι 20 με 28. Αλλά και αυτό η κοινωνία το καταδικάζει. Αντίθετα το θεωρεί πλήρως φυσιολογικό και επιδιώξιμο μια γυναίκα να κάνει παιδιά μετά τα 35 της, που γυναικολογικά αυτό θεωρείται επικίνδυνο. Πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή τη λογική. Και το πιο παράλογο όμως απ όλα είναι πως η κοινωνία μας αφήνει άπλετο ελεύθερο χρόνο στα γεράματά μας, που δεν έχουμε πια ούτε την όρεξη, ούτε την ενέργεια για να τον εκμεταλευτούμε όσο καλύτερα θα μπορούσαμε. Τον ελεύθερο χρόνο που ποτέ δεν είχαμε για να ανακαλύψουμε πραγματικά την ζωή, αν τελικά ακολουθήσαμε αυτά τα "πρέπει" της κοινωνίας.