ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αύριο έχω γενέθλια . Γίνομαι 37 και μ είχε πιάσει η μιρλα ότι τι κατάφερα στη ζωή μου τίποτα, άλλοι έχουν παιδιά, σκυλιά κι εγώ...Δεν είμαι πάντα έτσι, συνήθως με πιάνει γενέθλια και Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Διαβάζω κι εδώ μέσα για απέραντη μοναξιά, για χωρισμους,για πανελλήνιες, για σχέση με απόσταση κι άλλα πολλά. Θεωρώ ότι όλα είναι προβλήματα, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα. Κι όταν κάτι μας απασχολεί, ε ναι είναι πρόβλημα. Όμως προς Θεού μη φέρνουμε το τέλος του κόσμου για όλα αυτά. Σήμερα έτυχε να συνοδεύσω καρκινοπαθή συγγενή σε νοσοκομείο για την θεραπεία του. Και μέσα στο θάλαμο άκουσα ασθενείς να μιλούν για τον πόνο που νιώθουν,για τα φάρμακα-δηλητήρια όπως είπαν,για τις φλέβες που δεν βρίσκουν οι νοσηλευτριες, για τα ποσά που πληρώνουν κάθε φορά! Είδα και τους συγγενείς τους που τους συνόδευαν, για τις ατέλειωτες ώρες στην αίθουσα αναμονής. Κι όμως όλοι αυτοί προσπαθούσαν να πουν ένα καλαμπουρι να γελάσουν,να ξεχαστούν. Κ μετά σκέφτηκα όλους εμάς που λέμε "υγεία να υπάρχει" και μερικές φορές το λέμε έτσι για να παρηγορηθουμε για τα "προβλήματα" μας.Όχι, δεν πήρα κουράγιο από αυτούς τους ασθενείς για τα δικά μου. Δεν είδα "τα χειρότερα" για να ανακουφιστω που δεν είμαι στη θέση τους, άλλωστε κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. ...Ήταν όμως ένα καλό δώρο για μένα, για να σκεφτώ, να σκεφτούμε ότι σαν την υγεία δεν υπάρχει. Το ξεχνάμε πολλές φορές μέσα στην καθημερινοτητα. Κάποιες φορές ας βάζουμε στην άκρη τον εαυτό μας και τον εαυτουλη μας κι ας σκεφτούμε και τον διπλανό μας. Επίσης θα ήθελα να πω στον Γιάννη που καθόταν δίπλα μου και μου προσέφερε μια τσίχλα, ότι εύχομαι περαστικα και να πάνε όλα καλά με τη μητέρα του. Ελπίζω να μην σας μελαγχόλησα πολύ,δε θέλω να το παίξω ούτε έξυπνη,ούτε σούπερ ευαίσθητη. Απλά συχνά ξεχνάω/ξεχνάτε/ξεχνάμε το πιο σημαντικό.