ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που κάποιες φορές το παραμύθι βρίσκει τον παραμυθά...Αυτό...Και τότε δεν υπάρχει θύτης ή θύμα.. Τότε απλά...το παραμύθι ψάχνει φωνή για να ειπωθεί....και ο παραμυθάς κίνητρο για να διαβάσει...Και εσύ...μένεις εκεί, ακίνητη, αμίλητη, περιμένοντας απλά εκείνο το χάδι που θα συνοδεύσει το παραμύθι... Εκείνες τις λέξεις που θα αποτελειώσουν κάθε σου φόβο και με συνοπτικές διαδικασίες θα σε νανουρίσουν...Αδιάφορο το τέλος του... λίγο αφού αποκοιμηθείς, αποκοιμιέται και ο παραμυθάς... Και το παραμύθι μένει μισό... Κανένα τέλος δεν του αρμόζει..Κανένα τέλος δεν θα το ολοκληρώσει... Αγάπη μόνο... έγραφαν οι τελευταίες γραμμές... μα κάποιος προσπάθησε να τις σβήσει βίαια...Όχι, όχι δεν ήταν ο παραμυθάς... εκείνος ανήμπορος απλά κοιτούσε...Και εκείνος αγάπη αναζητούσε...Και εγώ το παραμύθι που έψαχνα να ακούσω, αυτό τελικά ήμουν... ψάχνοντας μάταια τον παραμυθά που θα με "πει" κάποιο βράδυ και θα αντέξει να διαβάσει και τις τελευταίες μου γραμμές... ΥΓ. Το είχα γράψει 1-1,5 χρόνο πριν, σε εσένα, σε ένα email... σήμερα ξύπνησα με ένα πολύ περίεργο συναίσθημα... και μετά το καλημέρα μας... με έπιασε μία ανείπωτη μελαγχολία...Γιατί ακόμα δεν βρήκα απάντηση... ξέρεις...εσύ...