ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν τέσσερα χρόνια γνώρισα ένα παιδί, εκείνος στα 23 εγώ στα 17... Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω μια έλξη για εκείνον... Τον εβλεπα και η καρδιά μου, είναι αυτό που λένε ότι χτυπούσε δυνατά... Δεν έγινε τίποτα ανάμεσά μας, παρότι έβλεπα από την μεριά του ότι δε του περνούσα απαρατήρητη. Βλέπετε ήμουν και είμαι ντροπαλή, πόσο μάλλον μαζί του. Δεν έκανα ποτέ σχέση για να βεβαιωθώ αν αυτό που ένιωσα, και πιθανόν να νιώθω ακόμη, είναι έρωτας ή απλά ενθουσιασμός... Εδώ και δύο χρόνια τον εβλεπα ελάχιστες φορές, πριν όμως κάθε εβδομάδα. Πίστεψα ότι τον ξέχασα. Φέτος υπήρξαν αγόρια που φλερτάρα, που ένιωσα μια έλξη μα μόλις τον ξαναείδα, μόλις ξαναμιλήσαμε, ένιωσα τον κόσμο να χάνεται. Δεν ήξερα που να πάω, μπροστά του ήμουν όσο πιο άνετη μπορούσα, μα μόλις έφυγα τα μάτια μου βούρκωσαν. Δεν με ένοιαζε πια κανένας άλλος από όσους φλερτάρα, σκεφτόμουν μόνο αυτόν. Και στον δρόμο μια φορά που τον πέτυχα από μακριά, φέτος, γύρισα στο σπίτι και έβαλα τα κλάματα. Και ερωτώ: είμαι τρελή, να πάω σε γιατρό, ή ερωτευμένη; Αν βαριέστε να απαντήσετε ταυτιστείτε με το ερωτευμένη ?