ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

«Παραπέρα;»«Πάμε να φύγουμε», της είπε και ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε αυτός. «Πάμε να δούμε ήλιο και ουρανό και όλα θα γίνουν πάλι ήρεμα». Δεν το σκέφτηκε λεπτό, έπιασε το χέρι του, τον κοίταξε στα μάτια και ψιθύρισε, με σταθερή όμως φωνή, « Πάμε». Αυτό ήταν…από και πέρα ξέρανε και οι δύο τους ότι όλα είχαν κριθεί. Το ντουέτο είχε κλειδώσει και ποτέ ξανά δεν θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω να ειπωθεί. Ήταν το δικό του ‘πάμε μαζί παρακάτω’ και το δικό της ‘Ναι’. Το μεγάλο Ναι. Πολλοί θα το αμφισβητούσαν στο πέρασμα του χρόνου και θα λέγανε ότι είναι ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο στο επίπεδο της σχέσης, χωρίς θάρρος να προχωρήσουνε. Μόνο αυτοί όμως θα γνώριζαν την αλήθεια, ότι αυτό το βήμα το παραπέρα αυτοί το κάνανε ήδη, είχαν ήδη κοιτάξει ο ένας μέσα στον άλλον και είχαν κάνει την συμφωνία τους. «Πάμε μαζί και όπου βγει, για πάντα μαζί»Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι ο πρόλογος ενός βιβλίου και ίσως και έτσι να ξεκίνησα την γραφή του. Στην πορεία όμως μου άφηνε αρκετό αυτό και είπα να μείνω εκεί, γιατί συνειδητοποίησα ότι για μένα αυτά που είχα γράψει ήταν αρκετά. Ίσως και υπεραρκετά. Μου είχε κολλήσει όμως η φράση «Πολλοί θα το αμφισβητούσαν στο πέρασμα του χρόνου..». Γιατί το είχα γράψει αυτό; Γιατί ακόμη και σε μία ιδεατή κατάσταση, το τι θα έλεγαν κάποιοι είχε παίξει το ρόλο του; Και σίγουρα είχε παίξει αλλιώς δεν θα είχε γραφτεί στην πρώτη παράγραφο. Και έφτασα στο εξής συμπέρασμα…Αυτό είχε γραφεί γιατί βαθιά μέσα μου(και πιστεύω σε πολλούς) η συμβατικότητα και η κανονικότητα μάς έχουν γίνει βαθιά βιώματα πια. Είμαι σε μια ιδεατή σχέση εδώ και αρκετό καιρό και ξέρω ότι πολλοί θα ήθελαν να βιώσουν κάτι τέτοιο, το βλέπω στα μάτια των γύρω μας συχνά. Έχουμε ισορροπία και ηρεμία, οι εντάσεις δεν χρειάζονται για να υπάρξει πάθος, το πάθος είναι συνεχώς εκεί, γιατί απλά γουστάρει πολύ ο ένας τον άλλον. Παράλληλα η συντροφικότητα είναι όση ακριβώς και η φλόγα. Βαθιά συντροφικότητα, ουσιαστική, όχι κάτι πλαστό γιατί είμαστε μαζί και μένουμε μαζί και πρέπει να είμαστε και σύντροφοι, αλλά γιατί αλλιώς δεν γίνεται για μας.Παρόλα αυτά πολύ συχνά ακούω από ανθρώπους γύρω μας (και ευτυχώς όχι από γονείς και πολύ καλούς φίλους) το κλασσικό ερώτημα «Πότε θα πάτε παραπέρα;». Και κάθε φορά έχω το δικό μου ερώτημα έτοιμο στα χείλη … «Παραπέρα που; Έχει η ευτυχία παραπέρα;» δεν το ξεστομίζω βέβαια ποτέ. Γιατί να γεμίσω με «παραπέρα» σκέψεις κάποιον που δεν το βλέπει μόνος του, οπότε και σωπαίνω. Με προβληματίζει όμως πολύ ,και ίσως και λίγο στενάχωρα, το γιατί ακόμη να υπάρχει η άποψη πως η αγάπη, η συντροφικότητα, το πάθος, ο έρωτας, η συμφωνία δύο ανθρώπων να είναι μαζί και να συνεχίζουνε μαζί σαν ντουέτο, χρειάζεται και ένα πανηγυράκι να το επισφραγίζει. Δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες όλου αυτού του λαογραφικού event, είναι όλες γραφικές και γελοίες, ειδικά στο σήμερα. Θα πω όμως κάτι τελευταίο…νιώθω βαθιά θλιμμένη κάθε φορά που κάποιος μου ζητάει να εξηγήσω τα αυτονόητα. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να έρθει η ώρα της συνειδητοποίησης και για εκείνους.