ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε μου χε πει σ’ ευχαριστώ που σε γνώρισα, σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες ξανά την ευκαιρία να δω τα μάτια σου...ή κάπως έτσι...δε θυμάμαι τα ακριβή του λόγια, τα έσβησα..όλα, τα λόγια του, εκείνον..όλα...από το κινητό μου, από τη ζωή μου..από παντού..έμεινε όμως ένα..αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ..εκείνη και κάθε επόμενη που μου έλεγε κάτι όμορφο, κατι που έμοιαζε τόσο αλήθινο κι ας ήταν τελικά ψέμα..κι ας ήταν απλώς ένα καλοειπωμένο παραμύθι...Κι αυτό το συναίσθημα είναι που με βασανίζει...αυτό το καρδιοχτύπι για κάθε μήνυμα, κάθε αναμονή πάνω από ενα δονούμενο τηλέφωνο και μερικές φορές δονούμενο κορμί ...Είναι αυτό που βλέπουμε στις ταινίες ..που κυκλοφορεις με ενα χαζό χαμόγελο..που πεφτεις στο κρεβάτι σου με ανοιχτά τα χέρια λες και πεφτεις σε σύννεφάκι ροζ γεμάτο όνειρα και χοροπηδάς σαν να σε ρίξανε μικρό παιδί πάνω σε τραμπολίνο...Κι όπως φτάνεις ψηλά..έτσι ακριβώς μετά από λίγο πέφτεις ...Αυτό το συναίσθημα, λοιπόν, -αυτό- μπορεί να ήταν έρωτας...δεν ξέρω αλλά μάλλον αυτό θα ήταν...Τι άλλο αρχίζει και τελειώνει με τόσο θόρυβο..και τόσο πόνο..μπορεί να ήταν και τρέλα..Το ίδιο κάνει..και ο έρωτας τρελα είναι...Και με πνίγει που τελείωσε έτσι..που από εγωισμό δεν του είπα ποτέ πως ένιωσα..δεν αξιζε βέβαια να ξέρει..γιατί αν εννοούσε έστω και λίγο αυτά που μου έλεγε δε θα με άφηνε να φύγω ..Ή τουλάχιστον θα είχε κάτι να πει..δε θα σιωπούσε..Κι αυτή η σιωπή με σκότωσε...απο το ροζ μου συννεφάκι έπεσα στο κενό..λύγισαν τα πόδια μου και έκλαψα για μέρες...και νυχτες κυρίως νύχτες..νύχτες σαν κι αυτή που δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, που τα βάζω με τον εαυτό μου..που αφέθηκε, που του δωσε τόσο χώρο...που..που ...κι όμως μάταια μαστιγώνομαι..γυρίζει, στέλνει μια βλακεία κ εγώ ξαναπέφτω και πάλι από την αρχή..Θέλει να δει αν εχουν χαθεί τα κεκτημένα του; Δεν έχει τι να κάνει και λέει να ξαναθυμηθεί το παιχνιδάκι του; Είναι απλώς ένας καθώς πρέπει μαλάκας που δεν του καίγεται καρφί; Δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο και απλως κάνει ότι του καπνίσει; Δεν ξέρω τι να σκεφτώ..Υποσχέθηκα στον εαυτό μου την επόμενη φορά που θα εμφανιστει.. να τον ρωτήσω ξεκάθαρα..Τι ακριβώς θέλει; Κι ας ξέρω η απάντηση δε θα μ αρεσει καθόλου..Ισως του κόψω τον αέρα και στααματήσει μια μέρα τις καλημέρες και τις καληνυχτες ..Θέλω? Δεν ξέρω..Ποτέ δεν ήξερα τι ήθελα μαζί του...Η μάλλον ήξερα..Ήθελα την υπέρβαση, αυτό που δεν μπορούσε να μου δώσει...ενα σημάδι, μια σιγουριά, μια παρουσία, μια απάντηση, κάτι που να υποδείκνυε οτι τόσο καιρό δεν έπαιζε μαζί μου, δεν περνούσε απλώς την ώρα του οταν δεν έκανε σκι, ιστιοπλοία, σεξ με 2-3 άλλες κανονικό ή διαδικτυακό...Κι αφού δε μου έδωσε αυτό που ήθελα και αφού μόνο με πληγώνει γιατί δεν τον διαγράφω ..γιατί δε φεύγει; Λες και του ζήτησε κανείς τις καλημέρες του..