ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με λένε Μοναξιά και είναι τόσο οξύμωρο καθώς μόνη ποτέ δεν είμαι. Πως να είμαι άλλωστε όταν όλοι με μνημονεύουν, όλοι με νιώθουν και όλοι μαζί μου παρέα κάνουν; Δε θέλω κανέναν κοντά μου, θέλω το όνομά μου να δικαιολογώ, έρημη, σιωπηλή, ακοινώνητη.Αφήστε με στην ησυχία μου, σας παρακαλώ..! Επικοινωνήστε, γνωριστείτε, ας ανακαλύψετε ο ένας τον άλλον.. Δεν αντέχω να κοιμάμαι δίπλα στο προσκεφάλι τόσων ανθρώπων, σα σύγχρονη εταίρα, σαν ψυχολόγος-φάντασμα της κάθε ψυχής. Ποιήθηκα για να υπάρχω μονάχα στο βουβό παρασκήνιο, όχι για να είμαι celebrity του 21ου αιώνα. Όταν οι πόλεις κοιμούνται εγώ να κλείσω μάτι δεν μπορώ, καθώς σε όλες αυτές τις πυκνοκατοικημένες ερήμους, τις δύσκολες ώρες, ακούω παντού να με καλούν, με κλαυθμούς, αναστεναγμούς, νοσταλγία, παράπονο.. ''Αχ, Μοναξιά..''Τρέφομαι από τις αγκυλώσεις σας και έχω γίνει υπερτροφική. Οδηγήστε με στη δίαιτα και καλωσορίστε στη ζωή σας την επι-κοινωνία, εκείνη που στέκει στο περιθώριο, ατροφική. Θέλω να ησυχάσω, θέλω να σβήσω τις ανάσες των ανθρώπων από το σβέρκο μου που γίνανε τατού μολυσμένα, γράφοντας συνέχεια τα ίδια..: ''Μου λείπει να... Μου λείπει να..''Θέλω να κοιμηθώ, παρακαλώ. Μοναξιά