ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρέθηκα πριν λίγα χρόνια σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου, όταν πολλά μέλη της οικογένειάς μου αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας. Όταν ζήτησα βοήθεια, για αντιμετωπίσω αυτόν τον "κατακλυσμό", από ειδικούς ψυχολόγους, συμβούλους και λοιπούς σχετικούς, ιδιώτες και κρατικούς λειτουργούς, έλαβα την εξής απάντηση "Δεν μπορείς να τους βοηθήσεις όλους αυτούς. Παράτα τους σε ιδρυματα και κοίτα να συνεχίσεις τη ζωή σου. Σώσε τον εαυτό σου". Ανάμεσα σε "αυτούς" ήταν και το παιδί μου, τότε επτά χρονών.Δεν ακολούθησα την συμβουλή τους. Ζήσαμε την έσχατη απόγνωση και απελπισία, όμως μείναμε ενωμένοι και στηρίξαμε ο ένας τον άλλο. Μόνοι μας. Όλοι οι άλλοι, φίλοι, γνωστοί και ειδικοί μας είχαν εγκαταλείψει. Ημουν πάντα μόνη στα νοσοκομεία, ακόμη και στο θάνατο. Να σε καλούν οι γιατροί και να σου ανακοινώνουν "Ο ασθενής κατέληξε" και να σου δίνουν μια μαύρη σακούλα με τα ρούχα του. Και συ να πρέπει να γυρίσεις πίσω στα παιδιά σου που πάνε στο δημοτικό και να τους πεις ότι πλέον είναι ορφανά. Να οργανώνεις μόνη σου κηδείες και μνημόσυνα.Προτίμησα να πω την αλήθεια στα παιδιά μου, μια ψυχραιμη αλήθεια, χωρίς υστερίες και υπερβολές. Θέλησα να δουν ολόκληρη την ιστορία και όχι μόνο τις σκληρές εικονες τους τέλους. Μάθανε κι εκεινα ότι δεν εγκαταλείπουμε τους ανθρώπους όταν μας έχουν ανάγκη. Έτσι, θέλησαν να αποχαιρετήσουν τον παππού τους και να του πουν "καλό ταξίδι".Σήμερα, μετά από δύο θανάτους, αντέξαμε και είμαστε πλέον μια δυνατή και ευτυχισμένη οικογένεια, το παιδί μου είναι υγιέστατο και άριστος μαθητής. Μάθαμε ότι στη ζωή πρέπει να έχεις πίστη, να είσαι προσεκτικός, να μην λυγίζεις στις δυσκολίες, αλλά να αλλάζεις την πορεία της ζωής σου όταν είναι απαραίτητο. Δεν υπάρχουν ενοχές, πικρίες ή τύψεις. Κάναμε ότι μπορούσαμε καλύτερο και τώρα συνεχίζουμε τη ζωή μας έτοιμοι για ό,τι ήθελε προκύψει.Κάποιες φορές, όπως απόψε, σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα ακολουθήσει τη συμβουλή των ειδικών. Είναι δυνατόν υπεύθυνοι για την παροχή ψυχολογικής υποστήριξης να προτείνουν την εγκατάλειψη όσων έχουν ανάγκη. Μένουμε δηλαδή με κάποιον για όσο καιρό μπορεί αυτός να μας δίνει και πλέον δεν μπορεί να προσφέρει μας είναι πλεον άχρηστο φορτίο και εμπόδιο στο κυνήγι της ευδαιμονίας. Δεν εννοώ να γίνει κάποιος θύμα των καταστάσεων και των συνθηκών, αλλά να συνδράμει ψύχραιμα και με ανθρωπιά, με συνείδηση και αγάπη, λογική και τρυφερότητα πάσχοντες οικείους και αγνώστους στα μέτρα των δυνατοτήτων του.