ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραξενη που ειναι η ζωη τελικα..Σου αρεσει μια κοπελα εδω και τρια χρονια μεσα στη δουλεια αλλα εκεινη να ειναι σε σχεση οποτε δε τολμας τιποτα.Στη πορεια,μαθαινεις πως εχεις χωρισει αλλα και παλι δε τολμας αμεσως κατι γιατι βρισκεται σε μια φαση που δε θα θελει αμεσα να προχωρησει σε κατι νεο.Στη πορεια ερχεστε κοντα, αρχιζει και σου ανοιγεται και σου δειχνει εμπιστοσυνη.Της κανεις λογο για μια συναυλια που σε ενδιαφερει και σου προτεινει να πατε μαζι. Εσυ αρχιζεις σιγα σιγα να νομιζεις πως νιωθει κατι για σενα, βλεποντας επισης πως σου ειναι και ολο γλυκες, χαμογελα και πειραγματα! Βγαινεις μαζι της, περνατε ομορφα στη συναυλια, της ανοιγεσαι και τοτε την χανεις! Στηνει ενα τοιχος μπροστα σου και σου λεει δεν σου εχω εμπιστοσυνη, σε θεωρουσα φιλο. Εσυ παλι, ισως εκανες το εγκλημα σου μεν, αλλα μεσα απο μια ειλικρινη αθωοτητα, χωρις δολο και με σεβασμο.Το πραγμα παγωνει.Στη δουλεια τα τυπικα.Αλλα μετα απο καιρο ξαναερχεστε και παλι κοντα εστω και φιλικα.Αυτη επιστρεφει στον πρωην,τον οποιο σου τον ειχε χιλιοκατηγορησει, αλλα αβυσσος η ψυχη της γυναικας.Εσυ πλεον ξερεις οτι επεστρεψε στο πρωην,δε σε βλεπει κι ουτε σε ειδε ποτε ερωτικα, το αποδεχεσαι και παυεις να τη βλεπεις ερωτικα.Ειτε γιατι ξενερωσες,ειτε βαση κοινης λογικης θα πρεπει να εισαι ηλιθιος για να τη διεκδικεις υπο αυτες της συνθηκες.Αποζητας ομως τη παρεα της γιατι ειναι ο μονος ανθρωπος εκει μεσα που νιωθεις κοντα σου, σε ενα δυσκολο εργασιακο περιβαλλον.Και απο οτι φαινεται κι εκεινη αποζητα ομοια και μονο αυτο απο σενα.Κι ερχεται η μερα που μαθαινεις οτι αλλαζει μαγαζι και σε κυριευει η θλιψη οτι δε θα τη ξαναδεις.Κι αναρωτιεσαι τελικα πως εξηγειται αυτη σου η θλιψη;Επειδη την αγαπας ακομα η επειδη την αγαπησες;Κανονικα θα επρεπε να ησουν εγωιστης, δε σε αγαπησε ποτε της ουτε και σε αφησε καν να απολογηθεις.Ηταν αφοριστικη, παρολο που μετα ξαναγινατε φιλοι.Ισως τελικα να παρηγοριοσουν και με τη φιλια της, αφου δε μπορουσες να την εχεις.Και η ειρωνεια ειναι οτι στο μαγαζι ερχεται αυτος που εχουν σχεση. Αυτη ειναι η αιτια που φευγει γιατι δε το επιτρεπει η εταιρεια αυτοι οι δυο να συνυπαρχουν στον ιδιο χωρο. Δεν ειναι λοιπον αρκετα ειρωνικο να πρεπει τωρα να συνεργαστεις με τον υποτιθεμενο"αντιζηλο" σου και να μην ξαναδεις τη κοπελα εξαιτιας αυτης της συγκυριας εστω και σαν φιλοι;Απο την αλλη, ειναι και μια καλη ευκαιρια για να ξεκολλησεις πλεον, γιατι βλεποντας τη, παντα σου θυμιζε τις σκεψεις που εκανες για εκεινη αλλα δυστυχως οχι με εκεινη. Ποιος ξερει...Ολα σε πονανε...Απο τη μια η θλιψη σου προσπαθει να παρηγορηθει απο τη λογικη σου.Απο την αλλη μαλλον η μοναξια σε κανει να συμβιβαζεσαι με τετοιες καταστασεις. Τι να πεις... Αναρωτιεσαι:μα που ειναι τελικα αυτη η κοπελα, η απλη,συμπαθητικη,της διπλανης πορτας,απο απλα λαικα στρωματα και με καλη καρδια οπως κι εσυ, που θα κοιταξει μεσα σου και θα λαχταρησει την αγαπη σου ωστε να διωξει καθε θλιψη της μοναξιας σου; Καμια δε σκεφτεται πλεον ετσι;Καμια δε νιωθει κατι αντιστοιχο;Η αγαπη λενε γκρεμιζει εμποδια.Που ειναι ομως;Και οι διαφορες πληγες των ανθρωπων δεν ειναι απαραιτητα αυτο που λενε"ψυχολογικα".Ειναι ολα αυτα που βιωνουμε και χτιζουν εμας, το χαρακτηρα μας και μας ωθουν για το ενα βημα παραπανω.Θα βρεθει ομως συμπαραστατρια σε αυτο;Ποιος ξερει...