ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και έρχεται η στιγμή που απλά φέυγεις... Φέυγεις και αφήνεις πίσω ανθρώπους και στιγμές..Φεύγεις για να ξεχαστείς και όχι για να ξεχάσεις,καθότι αυτό αποτελεί μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία(αν και ποτέ δε ξέρεις).Φέυγεις (για να μη κρυβόμαστε και πίσω απο το δάκτυλο μας) για να ξεφύγεις απο κάτι(κάποιον?)..ότι είναι αυτό το "κάτι" για τον καθένα..Έχοντας πρώτα σαν δεδομένο,σαν απαρχή ,σαν de facto ρε αδερφέ...πως οταν θές κάτι ή κάποιον πολύ, πέφτεις πάνω του με φόρα και επουδενεί δε πας...για αλλού Αφού λοιπόν το λυσαμε αυτό και καταλάβατε, οτι δεν έφαγα τα μούτρα μου απλώς...,αλλα τείνω να αλλάξω ταυτότητα για να με αναγνωρίζουν πια..Πίανω δουλειά,γνωρίζω νέα άτομα,κάνω νέους φίλους(τους έχω ακόμα και τους παλιούς δεν είμαι τέτοια...)αλλάζω περιβάλλον(το πα?δε το πα...)και έρχομαι κοντά με μια κοπέλα που απο την αρχή μέχρι σήμερα με εχει απο κοντά.Με προσέχει,με βοηθ'αει, και εκει που λες λόγο ηλικίας είναι έτσι μαζί μου(νιανιαρο εγώ γαρ) .-Να τονίσω πως μέσα στα πλαίσια αυτου του "ξεχασματος"κανείς δε ξέρει τίποτα απολύτως,λόγω δικη μου αποκλειστικά "κρυψυνιασης"... και μη επιθυμίας για συμβουλές και για το τι έπρεπε και δεν έπρεπε και τα συναφή,φυσικά δεν ήταν και κάτι που λεγόταν έυκολα...-Μου πετάει ένα μου θυμίζεις την αδερφή μου.Την μικρή αδερφή μου,που αν ζούσε θα ήταν στην ηλικία σου.Που ήρθε εδω να δουλέψει,έπειτα απο δική μου παρακίνηση γιατι είχε χωρίσει και δεν ήταν καλά.Μια μέρα,ένα πρωί λίγο καιρό μετά... ενώ ερχόταν στη δουλειά,τράκαρε και σκοτώθηκε.Σοκαρίστηκα..πολύ,στεναχωρέθηκα αφάνταστα,αλλά το συμπέρασμα είναι ένα και πάλι...ΤΩΡΑ.Μόνο ΤΩΡΑ και πάντα ΤΩΡΑ...