ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μερικές φορές διαβάζω ιστορίες ατόμων με προβλήματα διάφορων τύπων. Μου θυμίζει ότι υπάρχουν άτομα σε χειρότερη μοίρα. Τα προβλήματα τους κάνουν τα δικά μου να φαίνονται ασήμαντα. Ένα συναίσθημα παρόμοιο όταν επισκέπτεσαι ένα νοσοκομείο. Είναι μία υπενθύμιση, ότι δεν είσαι ο μόνος που έχει ένα πρόβλημα. Μερικές φορές το ξεχνάω και χρειάζομαι να θυμάμαι ότι παρ'όλες τις μαλακίες που μου έχουν τύχει, μπορώ να τα καταφέρω, δεν πρέπει χάνω την ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον.Απο μικρός η ζωή μου ήταν λίγο σκατά. Ήμουν θύμα bullying, είχα μπλεχτεί αμέτρητες φορές σε καβγάδες. Περιτριγυριζόμουν απο μαλάκες που θέλαν να μου κάνουν την ζωή πιο δύσκολη. Να τους ξεραθούν τ' αρχίδια. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Δεν υπήρχε επικοινωνία και δεν αισθάνομαι ότι με υποστήριξαν. Να μην τα πολυλογώ, η οικογένεια μου ήταν τις πούτσας. Προβλήματα στο σχολείο, προβλήματα και στο σπίτι. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να βλέπω το πατέρα μου. Θα μου πει καμία μαλακία και θα μου ρίξει την ψυχολογία. Ντρέπομαι που έχω τέτοιο πατέρα.Δεν αισθάνομαι λοιπόν ότι είχα καθοδήγηση, υποστήριξη και κάποιον να με βοηθήσει με τα προβλήματα μου. Πήγα πανεπιστήμιο, δεν είχα προβλήματα εκεί, βρήκα επιτέλους κάπως την ησυχία μου αλλά ήμουν μόνος και χωρίς φίλους. Ήμουν εκείνος ο σοβαρός τύπος, στη γωνία μπροστά που ίσως τον κοίταζες και διερωτόσουν τι πρόβλημα έχει τώρα αυτός. Αλλά δεν θα σε ένοιαζε. Γιατί εξάλλου να ασχοληθείς;Και να με τώρα, να κάθομαι προβληματισμένος και να σκέφτομαι τι θα κάνω με τι ζωή μου. Δεν ξέρω τι δρόμο να ακολουθήσω, δεν ξέρω τι με περιμένει, πολλά είναι τα θέματα που με απασχολούν. Χρειάζομαι όμως πρώτα να θυμάμαι κάποια βασικά πράγματα.1. δεν είμαι μόνος 2. να συνεχίσω τον αγώνα ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο.