ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενώ πάντα ήμουν ένα σχετικά οργανωμένο και τακτοποιημένο άτομο, τα τελευταία χρόνια ίσως λόγω πολλών μετακομίσεων με πακεταρισματα και τακτοποίηση πραγμάτων ξανά και ξανά εχω φτάσει στο άλλο άκρο. Βαριεμαι να καθαρισω, να μαγειρεψω να ψωνισω ακομη και τα απαραιτητα. Αν δεν ηταν ο αντρας μου θα ειχα ψοφησει μες στο σπιτι απο την πεινα μεσα σε ενα χαος απο άπλυτα πιατα, ρουχα και αντικειμενα σκόρπια απο εδω και απο εκει. Εχω ακομη συρτάρια και κουτιά οπου γίνεται ο κακός χαμός μέσα, το λαπτομ μου τα έχει παίξει απο ιούς κι εγώ δεν κανω τίποτα, το κινητό μου είναι παλιό, κολλάει αλλα δεν αγοράζω καινούριο, οι ώρες περνανε γρήγορα με ίντερνετ, τηλεόραση και μασουλημα τροφής. Ειμαι σε καινούριο μέρος πάλι και ελάχιστα εχω αφιέρωσει για κοινωνικές συναναστροφές επίσης. Τα πράγματα που αναβάλλω εδώ και μήνες να κάνω ειναι βουνό και δεν περιποιούμαι ούτε τον εαυτό μου. Το μόνο χρήσιμο που καμω ειναι να εργάζομαι και να βάζω λεφτά στην άκρη. Επειδή για αρκετό καιρό ήμουν άνεργη και μετρουσα και το ευρω και κάναμε πολλές θυσίες με τον άντρα μου να έρθουμε έκτος Ελλάδας για εργασία σκέφτομαι μήπως φταίει αυτο που δεν αγοράζω τίποτα για τον εαυτό μου. Και δε μιλάω για λούσα αλλα μια αναβάθμιση με τεχνολογικά μέσα θα με βοηθούσε να βρω και καλύτερη δουλειά. Γιατι τώρα κανω μια πολυ δύσκολη δουλειά με πολλή ψυχολογική πίεση που φοράω μια στολή εργασίας απλώς οποτε δεν περποιουμαι τον εαυτό μου ούτε αναγκαστικά. Δουλεύω πολλές ώρες και το ρεπό μου το περνάω απο κρεβάτι σε καναπέ να διαβαζω καιρό και να βλέπω αστεία βίντεο. Ζούμε στην Αγγλία σε μια κωμόπολη που δε με εμπνέει για τίποτα. Νοσταλγώ μια περίοδο που ζήσαμε Γερμανία και όσο και να έβριζα τους Γερμανούς για το υπεροπτικό ύφος τους και τη ξινίλα τους μόλις ακούγαμε οτι είμαστε Έλληνες, η ζωή εκεί ακόμα και στο τελευταίο χωριό ήταν κλασεις ανώτερη από την πόλη που βρίσκομαι. Ποδήλατο,οργάνωση,καθαριότητα τι να πρωτοπω. Εχω κολλήσει στην νοσταλγία μου για εκείνο το μέρος, οπου δούλευα λιγότερο και είχα 0 οικονομίες αλλα ευχαριστιόμουν να μαγειρεύω, να βγαίνω, να πάω για τρέξιμο, να κάνω ποδήλατο, να τακτοποιώ κλπ . Απο εκεί φυγαμε γιατι χωρίς άπταιστα Γερμανικά δε βρίσκαμε κατι της προκοπής. Όταν μετακομίζαμε με έπιασε μια άρνηση και κατέρρευσα ψυχολογικά με αποτέλεσμα ο γιατρός εκεί να μου γραψει αντί καταθλιπτικα. Με συμβούλεψε να συνεχίσω στην Αγγλία να παρακολουθούμαι αλλα εγώ δεν έκανα τίποτα, τα διέκοψα απότομα με μόνο δυο μήνες. Το θέμα μου είναι ότι δε μπορώ να καταλάβω τι έχω πάθει; Υπάρχει ορισμος για το βαριέμαι να κουνηθώ; Ειναι χρόνια υπερκόπωση; Κατάθλιψη; Η απλώς τεμπελιά; Πως γίνεται να ιδρώνει ο κ*** μου για 50 ώρες την εβδομάδα σε μια δουλειά αλλα να μην κανω τίποτα για τον εαυτό μου και το σπιτι μας; Ο άντρας μου δείχνει κατανόηση αλλα στεναχωριέται και δε ξέρει πως να με βοηθήσει.. Να πω οτι ο πατέρας μου ηραν έτσι μια ζωή, δουλευταράς αλλα στο σπιτι ήθελε μόνο να κοιμάται... Ξέρω ότι του έμοιασα σε πολλα αλλα πάντα είχα να λέω ότι ειμαι καθαη και οργανωμένη με στόχους. Τώρα ειμαι σαν αυτόν... Πολύ φοβάμαι μη χρειάζομαι αντί καταθλιπτικα μια ζωή για να μπορώ να κουνιέμαι; Γιατι όντως με βοήθησαν όσες φορες εχω πάρει ( πήρα και μικρότερη λόγω άγχους) Παλιά είχα πάθει υπερ κινητικότητα και είχα φτάσει να βουρτσίζω πατώματα με την οδοντόβουρτσα και ούτε αυτο ειναι υγιές, αλλα ήμουν άνεργη τοτε και κάπως έπρεπε να κουραστώ για να κοιμάμαι. Γιατι δε μπορώ να ειμαι φυσιολογικη; Βοήθεια