ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον απόφευγα μέρες. Δεν ήξερα τι να του πω.Υπήρχαν πολλά στην συμπεριφορά του που με είχαν κουράσει. Ήθελε να είμαι πάντα εκεί γι'αυτόν.Τρεις μήνες πήγαινα Πειραιά από Κέντρο και από εκεί Μαρούσι για δουλεία απλά για να είμαι δίπλα του. Μα εκείνος ποτέ δεν είχε έρθει, δεν είχε χρόνο, πάντα κουρασμένος.Και το Σάββατο, πάντα κάτι τύχαινε και μου ακύρωνε την έξοδο. Έναν συμμαθητής του στο δημοτικό, δύο φορές τον πέθανε και τις δύο Σάββατο.Ήταν όμως και η αδιαφορία στο τι ήθελα και τι του έλεγα που πάγωσαν τα αισθήματα μου γι΄αυτών. Ακόμα η μυστικοπάθεια του, και απομόνωση μου από την υπόλοιπη ζωή του. Φίλους και γνωστούς.Θα μου πεις, αν σου έκανε όλα αυτά γιατί έμεινες. Γιατί τον αγαπούσα. Γιατί ακόμα κι τώρα που προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, αυτόν σκέφτομαι. Και με μπερδεύει.Και κάπως έτσι μετά από πολλά δράματα, αποφάσισα ότι δεν μπορώ και δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να τον αλλάξω. Είναι αυτός που πάντα ήταν. Εγώ ονειροβατούσα.Ο επίλογος γράφτηκε πριν από μερικές ώρες στην βεράντα του, κάπου στον Πειραιά. Επέλεξα τον χώρο, καθώς το σκοτάδι θα εμπόδιζε να μου αλλάξουν γνώμη οι παραπονιάρικες σχεδόν παιδικές του εκφράσεις.Είπα ότι αισθανόμουν καιρό. Μίλησα για την συμπεριφορά του. Δεν είμαστε στην ίδια σελίδα. Δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα. Αυτά του είπα. Και νευρικά έπαιζα με το ποτήρι.Δεν είπε τίποτα.Πήρα τα δεύτερα κλειδιά που του είχα δώσει. Για ένα σπίτι που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ.Και έφυγα.