ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρε παιδια ηρθα να σας πω κι εγω το προβληματισμο μου! Ειμαι 27 χρονων και προσφατα τελειωσα με σπουδες πτυχιο μεταπτυχιακο σε ενα αρκετα υποσχομενο κλαδο για εξωτερικο μιλωντας...το λροβλημα ειναι οτι ειναι ενας τομεας με πολυ αγχος και καποιοι απο τους συμφοιτητες μου που ξερω και εργαζοντε ηδη τα εχουν παιξει! Να σημειωσω εδω ότι πριν καποιο χρονικο διαστημα ειχα καποιες κρίσεις πανικου και εκανα καιρο να τις ξεπερασω οποτε οπως αντιλαμβανεστε δεν ξεκιναμε καλα! Τις τελευταιες μερες ψαχνομαι τι θα κανω με δουλεια και σκεφτομαι...θελω να το κανω αυτο για την υπολοιπη ζωη μου? Και ακομα περισσοτερο να ξυπνησω στα 40 μου και να χτυπαω το κεφαλι μου που εφαγα τοσα χρονια σε κατι που δεν μου αρεσει! Και μαλλον καταληγω πως όχι...μου φαινεται πολυ πιο ευκολο να παω να κανω κατι αλλο απο το να βαραω 10ωρα μπροστα στον υπολογιστη(γιατι αυτο ειναι το αντικεινενο κυριως). Και εχω δουλεψει και πωλητρια και σερβιτορα οποτε ξερω πως ειναι! Η ερωτηση ειναι λοιπον τα παραταω ολα και παίρνω το ρισκο να παω επαρχια να ψαχτω με κατι κτηματακια που έχουμε σε ενα νησι και οτι γίνει ή παιρνω το ρισκο της ψυχικης μου ηρεμιας για μια πιο σιγουρη και ισως πιο ανετη ζωη? Απο την αλλη φοβαμαι μηπως αφηνω και ενα μελλον αδικα! Επισης με κολλαει να φυγω για επαρχια αλλα η Αθηνα αν και ειμαι απο εδω και μου αρεσει αφενως δεν την ευχαριστιεμαι με τοσο τρεξιμο αφετερου οπως κι εγω ολοι οι φιλοι σκεφτονται για καπου αλλουαρα θα χαθουμε ετσι κι αλλιως! Εγραψα πολλα αλλα ηθελα να τα πω καπου!!!!