ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και δύο μήνες περίπου από τότε που σε γνώρισα. Θα τη θυμάμαι για χρόνια αυτή τη μέρα... Μας μίλαγες κι εγώ προσπαθούσα να σε κοιτάω στα μάτια. Από τότε κι έπειτα περίμενα με μεγάλη προσμονή τις μέρες που θα σε έβλεπα έστω κι έτσι τυπικά και πλατωνικά... Το γελοίο και το αφελές είναι ότι κάποια στιγμή νόμισα πως ένιωσες κάτι κι εσύ, πως θέλησες κάτι κι εσύ... Προφανώς κι έκανα μεγάλο λάθος! Το κατανοώ και το αποδέχομαι ότι δε με θέλεις για πάρα πολλούς λόγους. Μάλλον αυτά που νιώθω εγώ για εσένα εσύ τα νιώθεις για κάποια άλλη. Για αυτό δε θέλω να γίνω φορτική και εκνευριστική. Παρόλα αυτά, εγώ θα γράφω συχνά εδώ για εσένα (αφού σε λίγο καιρό δεν θα σε ξαναδώ) ανώνυμα και κρυφά, όπως έκανα ως τώρα. Το αν εσύ θα τα διαβάζεις είναι δική σου επιλογή. Μη μου θυμώσεις για αυτό σε ικετεύω. Δεν είχα άλλο τρόπο... ΥΓ: Στην ανωνυμία όλα επιτρέπονται, ακόμη και ο ενικός... Μ.