ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ξεκινάει κάτι στραβά, πάει στραβά ''σχοινί - κορδόνι'' που λέμε...Έτσι και τα επαγγελματικά μου...Σπούδασα κάτι που ΔΕΝ ήθελα, μόνο και μόνο επειδή το ήθελαν οι γονείς μου, μη λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές δυσκολίες του επαγγέλματος που θα εξασκούσα στην συνέχεια...Δυσκολεύτηκα να τελειώσω την Σχολή (ήταν δύσκολη, δεν μου άρεσε κι' όλας…) και εν συνεχεία βγήκα στην αγορά εργασίας το 2009...Άνοιξα ένα Τεχνικό Γραφείο σε έναν, απ' όλες τις απόψεις, μέτριο χώρο και βγήκα προς άγραν πελατών...Το κακό ξεκίνησε νωρίς, μιάς και δεν έτυχα της στήριξης από κανέναν, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ γνωστό, συγγενή ή φίλο και όταν λέω στήριξη, εννοώ να μου δώσουν κάποια δουλειά ή έστω να με συστήσουν σε κάποιον άνθρωπο... Κακά τα ψέματα, δεν είχα καμία απολύτως εξοικείωση και τριβή με το επάγγελμα (και πως να έχω, όταν φίλοι των γονιών μου, οι οποίοι δραστηριοποιούντο στον συγκεκριμένο κλάδο, τους είχαν υποσχεθεί ότι θα με πάρουν κοντά τους στα πρώτα μου βήματα και μόλις πήρα το πτυχίο μου, απλά εξαφανίστηκαν όλοι τους, ΜΑ ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ..., λέγοντας ως δικαιολογία την Οικονομική κρίση...) και έτσι αναγκάστηκα να ξεκινήσω μόνος μου, αλλά η έλλειψη εμπειρίας φαινόταν, παρά τις προσπάθειές μου...Η ατυχία ήταν ότι, καίτοι είχα όρεξη για δουλειά, δεν μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου, διότι, πάνω που είχα αρχίσει να βρίσκω τα πατήματά μου που λέμε, ο κλάδος επλήγη όσο δεν παίρνει από την οικονομική κρίση, κυρίως μετά το 2010-2011 με συνεχώς καθοδική πορεία...Αποτέλεσμα; Έχασα τα καλύτερά μου χρόνια στο Πολυτεχνείο να σπουδάζω κάτι το οποίο δεν μου προσφέρει τίποτα από πλευράς Επαγγελματικής, με πτυχία και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και ένα κάρο χαμένα χρόνια, τα καλύτερά μου χρόνια...Τωρα θα μου πεις, δεν είσαι ο μόνος...Ναι...αλλά αυτό δεν μου λύνει το πρόβλημα, όπως δεν λύνει το πρόβλημα και κανενός άλλου που είναι στην θέση μου.Αλλοι φίλοι μου, τα κατάφεραν μια χαρά: Ξεκίνησαν με κάτι προγράμματα Stage, με ένα ξερό απολυτήριο λυκείου με βαθμό 12 και χωρίς κανένα άλλο προσόν και τελικά σήμερα έχουν μόνιμη θέση στο Δημόσιο...Και είναι μια χαρά...Και την εποχή που εγώ σπούδαζα, περνώντας ατελείωτες ώρες κλεισμένος στους 4 τοίχους του δωματίου μου, εκείνοι ήταν έξω και έκαναν την ζωή τους...Και εγώ που προσπάθησα, μηδέν εις το πηλίκο...Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι γονείς μου, με κατηγορούν και από πάνω ότι εγώ φταίω που δεν έχω δουλειές, διότι δεν είμαι ικανός να βρίσκω πελάτες ή να βρω κάπου να δουλέψω...Και εγώ πλέον δεν έχω τι να κάνω και στενοχωριέμαι πολύ...Τείνω να πιστέψω ότι πράγματι εγώ φταίω για όλα, αν και το ξέρω ότι δεν είναι έτσι...Όσο για συνεργασίες...Αστο καλύτερα...Υπάρχει τόσο μεγάλος εργασιακός κανιβαλισμός, που ο άλλος αν μπορούσε θα σου έπαιρνε και την μπουκιά από το στόμα...Τί να λέμε τώρα...