ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και νιώθω μόνη. Και είμαι σίγουρη και εσύ κάποια στιγμή το ίδιο ένιωσες ή νιώθεις. Κι αν πεις εγώ; εγώ όχι εγώ είμαι καλά. Λες ψέματα και το ξέρεις. Είναι η ζωή, είναι το που δεν έχει ο κόσμος χρόνο και διάθεση, είναι οι πολυκατοικίες και τα διαμερίσματα χιλιάδες κλουβιά και εμείς 3.181.872 πουλιά. Άλλα μόνα τους, άλλα ζευγαρωμένα, άλλα με οικογένεια με την ψευδαίσθηση της αν την θες ελευθερίας και της ασφάλειας ο καθένας στο κλουβί του. Στο κλουβί του.Και πάνε κ έρχονται οι ευκαιρίες, οι φίλοι, οι έρωτες και φτάνεις στο σημείο να μην αναγνωρίζεις τον άνθρωπο στον καθρέφτη το πρωί καθώς ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου και ετοιμάζεσαι μηχανικά για ακόμα μια μέρα ίδια με τις πολλές. Όπως πάνω κάτω και οι υπόλοιποι 3.181.871. Ποιος ήσουν πριν η πραγματικότητα σε χτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία? Θυμάσαι? 'Είχες όνειρα, φιλοδοξίες, αλλά σχεδόν ποτέ δεν ήσουν αρκετά καλή για τους γονείς, για τον γκόμενο που σε βρίσκει λίγη, για την δουλεία που σου λείπει εμπειρία. Και νιώθεις μόνη και αβοήθητη.Και σου λέω δεν θα είσαι ποτέ. Θα ρθει μέρα όμως που οι γονείς θα καταλάβουν ότι έκανες όπως κ αυτοί ότι μπορούσες. Θα ρθει μέρα που θα μπει κάποιος στη ζωή σου και θα είσαι αρκετή για αυτόν. Γιαυτό που είσαι. Για ΑΥΤΟ ακριβώς που είσαι. Ό,τι και αν είσαι. Και η δουλειά μπορεί να μην είναι αυτό που είχες στο μυαλό σου όταν έφευγες ή γύρισες στους δικούς σου αλλά είναι κάτι. Κι αν δεν είναι θα βρεθεί. Η ιστορία έχει δείξει πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Μόνο η μοναξιά. Αυτή όμως παλεύεται. Μέσα στους 3.181.872 είμαι κ εγώ. Χαμήλωσε το ρυθμό που περπατάς, άφησε το κινητό απ τα χέρια και κοίτα γύρω σου! Κοίταξε με! Χαμογέλασε μου χωρίς λόγο, χαιρέτησε με, πιάσε μου κουβέντα αύριο στο φαρμακείο, στην τράπεζα, στο μετρό. Θα προσπαθήσω κι εγώ. Και αν λίγο προσπαθήσεις ποιος ξέρει να είμαι μια καινούρια φίλη, σύντροφος ή απλά περαστικός που για λίγο ένιωσε ότι δεν είναι τόσο μόνος ανάμεσα στα 3.181.872 κατοίκων της Αθήνας και των προαστίων.