ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι φοιτητής Ιατρικής και σήμερα που είχα εφημερία στα επείγοντα, μας έφεραν ένα περιστατικό στο οποίο ένας κύριος 50 ετών είχε αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας με όπλο στο κεφάλι. Η βολή που έριξε δεν πήγε ευθεία αλλά λοξά με αποτέλεσμα να του πάρει όλο το αριστερό αυτί και να του "κατεβάσει" όλη την αριστερή πλευρά μέχρι το σαγόνι. Το θέαμα ήταν αποκρουστικό αλλά παρολα αυτά ο άνθρωπος αυτός είχε τις αισθήσεις του και επικοινωνούσε. Μας είπε λοιπόν οτι ο λόγος που το έκανε αυτό ήταν επειδή δεν τον πήραν σε κάποια δουλειά. Αυτό ήταν το δεύτερο τραγικό σε αυτό το περιστατικό, μετα την εικόνα του τραύματος του. Τραγικό γιατί φαντάζομαι σε τι σημείο μπορεί να έχει φτάσει κάποιος, που να πάρει το πιστόλι και να αυτοπυροβοληθεί επειδή δεν τον πήραν σε κάποια εργασία. Θεωρώ πως αυτό ήταν απλά η κορύφη του παγόβουνου. Ποιος ξερει αυτός ο άνθρωπος τι είχε τραβήξει μέχρι τωρα στην ζωή του, τι θλίψεις, τι ταπεινώσεις, πόσο να είχε υπομένει και να το έκανε αυτό.Το τρίτο τραγικό ήταν τα λόγια του, όσα ώρα τον ράβαμε κάτω από τοπική αναισθησία. Με πόσο τρόμο ικέτευε όλο αυτό να τελειώσει, και πόσο σπαρακτικά έλεγε πως είχε μετανιώσει, και όλο ρωτούσε πόση είναι η βλάβη, και πως είναι το αυτί του και σε κάποια στιγμή που τον έπιασε και παραλήρημα παρακαλούσε να τελειώσουμε γρήγορα ώστε να μην χάσει το μεροκόματο και τον απολύσουν απο την τωρινή του δουλειά (!). Παρεπιπτόντως sexurity δούλευε.Το τέταρτο τραγικό της όταν τελικά τον "κλείσαμε" και έβλεπες όλη την αριστερή πλευρά του προσώπου με ράμματα και χωρίς αφτί. Το αφτί το είχε χάσει. Απλά εδώ στερεύουν τα λόγια για να σχολιάσεις.Και το πέμπτο, που δεν ξέρω αν είναι τραγικό η όχι είναι τουλάχιστον λυπητερό είναι πως τον πήγαν μετά για νοσηλεία, όπου θα τον έβλεπε και ψυχιάτρος και εμείς όλοι συνεχίσαμε τις δουλειές μας και την καθημερινότητα μας σαν να μην συνέβη τίποτε και αυτός θα είναι στο δώματιο της κλινικής μόνος του, που ποιος ξέρει τι βαριές σκέψεις θα τον έχουνε πλακώσει. Και κλείνω με αυτό και το λέω πρώτα στον εαυτό μου. Παιδιά αγάπη χρειαζόμαστε, ειλικρινά. Αγάπη, συμπαράσταση και λίγη κατανόηση στον πόνο του άλλου. Όχι την αγάπη την φιλοσοφική, την έμπρακτη, την απλή. Αυτήν που δίνει ένα παρηγορητικό χτύπημα στον ώμο όταν ο άλλος είναι σε απογοήτευση, αυτήν που ακούει και αποδέχεται και δεν είναι κριτική, αυτή που κάνει χώρο και στον δίπλα να μπορέσει να ζήσει και αυτός και ν΄αναπνεύσει. Αγρίμια γίναμε, όχι όλοι, αλλά πολλοί. Αυτά...