Είμαι 40, παντρεμένος και λατρεύω τα παιδάκια μου και τη γυναίκα μου. Όταν ήμουν 25 έζησα έναν έρωτα με ένα κορίτσι που όμως τελικά δε με γούσταρε και απλά πέρασε την ώρα της μαζί μου. Ποτέ δεν έμαθα την αλήθεια αλλά έπαιξε κάτι του στυλ είχε φύγει ο γκόμενός της για φαντάρος ξέρω γώ και εγώ ήμουν γι’ αυτή ο εξάμηνος αντικαταστάτης. Από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Όταν ήμουν γύρω στα 35 και μόλις είχαν αρχίσει να συζώ με την μετέπειτα γυναίκα μου, συναντηθήκαμε κατά τύχη. Όταν την είδα μετά από τόσο καιρό, κάτι έπαθα και την φλέρταρα. Βγήκαμε λοιπόν στα κρυφά δυο τρείς φορές (της είπα ευθέως ότι έχω σχέση) και εκεί κατάλαβα πως ψαχνόταν επειδή είχε φάει τη φρίκη να κάνει οικογένεια και παιδί. Μου ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ακριβώς ο ίδιος παλιοχαρακτήρας και πως αυτή απλά έψαχνε να βρει «έναν μπαμπά». Εξαφανίστηκα και ευτυχώς και δεν έγινε και καμία φάση, ώστε να το έχω βάρος στη συνείδησή μου. Έχω μάθει νέα της από τότε και ξέρω πως είναι ακόμη μόνη της.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ενώ είμαι μια χαρά με τη γυναίκα μου, είναι κάτι βράδια που με πιάνει μια περίεργη μελαγχολία και σκέφτομαι, γιατί η συγκεκριμένη να είναι τόσο λάθος; Δε μπορούσε να αγαπάει με τη καρδιά της; Ντρέπομαι που μου συμβαίνει αυτό, αλλά ακόμα νοιώθω μέσα μου πως την αγαπάω. Δε ξέρω. Ίσως να είναι οι πληγές του ανεκπλήρωτου έρωτα. Από την άλλη σκέφτομαι πως έπρεπε τότε να τα είχα κάνει όλα πoυt@n@ γιατί η ζωή είναι μία. Αλλά είμαι σίγουρος πως αυτή με το που θα έκανε ένα παιδί και θα της έφευγε η κάψα, θα με παρατούσε και εμένα και το παιδί και θα ξαναγυρνούσε στην τρέλα της…