ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 και πολύ πολύ πεσμένη ψυχολογικά..Ουτε σε επίπεδα φιλίας είμαι καλά, ούτε και κάτι συναισθηματικο-ερωτικο έχω..απο τη μια στεναχωριεμαι και απο την αλλη φοβάμαι τόσο πολύ να δεθω , έχω περάσει διάφορα στο παρελθον.. διάφορες εμπειρίες που δεν πέτυχαν προφανως, αφού είμαι μονη. Αλλά και στο οικογενειακό μια κρύο μια ζέστη , συμβαίνουν διάφορα που μου ρίχνουν τη χαρά και το κέφι που θα έπρεπε να έχω τώρα που είμαι στην καλύτερη ηλικια . Ολες σχεδον οι φιλες εχουν πλεον σχεσεις, συγκατοικουν με τα αγορια τους οποτε που χρονος για μενα.. Βρισκομαστε μια φορα στο τοσο και τις καταλαβαίνω έχουν υποχρεώσεις , μα ουτε μπορω να βρω αλλες παρέες που να είναι λίγο πολύ στην ίδια φαση με μένα, και δεν εννοώ να έχουν χιλια προβλήματα σαν εμένα απλα να είναι πιο free. είναι πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις φιλους σε τέτοια ηλικία θεωρώ. Άλλο ενα πρόβλημα , έβαλα σιδεράκια (είναι διακριτικα υποτίθεται , λευκά ) μα τα βλέπω στον καθρέφτη και αηδιαζω , αισθάνομαι τόσο χαλιά , τόσο άσχημη , καθόλου ποθητή. Το μονο που με καθησυχάζει λίγο είναι η δουλεια , ξεκιναω τώρα σε λιγες μέρες αλλά και παλι πεφτει η διαθεση μου όταν σκέφτομαι πως όλοι οι συνάδελφοί θα με κοιτάνε στα δόντια , λέω μέσα μου υπομονή το αποτέλεσμα θα είναι καλό , αλλά με κοιταω στον καθρέφτη και βλέπω ενα άσχημο κορίτσι φορτωμένο με τοσα προβληματα και πραγματικα απ'ολες τις απόψεις έχω προβλήματα . Δεν έχω σε ποιον να τα πω και δεν θέλω μα φορτωθω σε κάποιον.Ήθελα απλα να τα βγάλω απο μέσα μου.