ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν πολύ δεμένη μαζί της, λέγαμε τα πάντα. Με τον πατέρα μου είμασταν απόμακροι, μόνο μικρούλα με έπαιζε, με έπαιρνε μαζί του βόλτα μέχρι το δημοτικό.. Μετά την εφηβεία δέθηκα με τη μανούλα μου μέχρι και σήμερα που είμαι 30 χρονών. Τι άλλο; καρκίνος παιδιά 55 χρονών! Λίγες μέρες πάνε που έφυγε!Δεν ξέρω αν θα μου φύγει ποτέ ο πόνος που νιώθω. ΝΙώθω ότι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Κλαίω συνέχεια, δεν πιστεύω ότι δεν θα τη ξανα δω και δεν θα φωνάξω ξανά τη λέξη μαμά! Είμαι άδεια! Συμβαίνει κάτι και κανένας δεν είναι εκεί να με ακούσει. Κανένας δεν μου δίνει συμβουλές για το καλό μου, ούτε καν ο πατέρας μου. Ακόμη και τώρα, νόμιζα πως ήταν μια αφορμή να έρθω πιο κοντά με τον πατέρα μου αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Θέλω να μιλήσω για τη μανούλα μου, και δεν μου δίνει περιθώριο, αλλάζει θέμα και λέει ότι δεν θέλει να λέει τέτοια γιατί θα τον πάρει απο κάτω και θα αρρωστήσει και αυτός με αποτέλεσμα να λέμε για άσχετα όποτε πάω να τον δω. Θα σχολιάσουμε τις ειδήσεις, τα τηλεπαιχνίδια, τις εκπομπές. Δεν με αφήνει να εκφραστώ, να κλάψω για τη μανούλα μου! Όποτε λέμε κάτι και πάω να συγκινηθώ λέει ε τι να κάνουμε έτσι ήταν να γίνει. Αποτέλεσμα όταν γυρνάω στο σπίτι μου να κλαίω με λυγμούς για να ξεσπάσω γιατί νιώθω ότι καταπιέζομαι.Δεν με πήρε μια αγκαλιά, ούτε καν στη κηδεία να μου πει, ησύχασε παιδί μου, ηρέμισε, είμαι εγώ εδώ!Ίσα ίσα έπεσαν όλα τα βάρη επάνω μου. Τα έχει χάσει και τρέχω εγώ και για τον πατέρα μου. Χαρτιά, υπηρεσίες, τράπεζες, μνήματα, παντού εγώ! Να πάω να μαγειρέψω, να του πλύνω, να φροντίσω στο σπίτι πράγματα και ούτε μια ψυχολογική υποστήριξη δεν είχα, να μου πει κάτι μια λέξη. Ξέρω είναι δύσκολο και γι'αυτόν αλλά δε γίνεται μονομερής στήριξη, πρέπει να δίνουμε το χέρι ο ένας στον άλλον.Έχω βέβαια τον αντρούλη μου που ευτυχώς είναι εκεί να με ακούσει, να κλάψω στην αγκαλιά του, αλλά γονιός δεν είναι βρε παιδιά. Περίμενα άλλη αντιμετώπιση απο τον πατέρα μου. Είχα δύο στηρίγματα στη ζωή μου, το ένα μου πόδι ήταν η μανούλα μου και το άλλο ο άντρας μου. Τώρα νιώθω "κουτσή".Δεν είπα ότι μπορεί να αντικατασταθεί η μάνα ποτέ, αλλά περίμενα στήριξη απο τον πατέρα μου ειδικά σε μια τέτοια στιγμή, δυο λόγια να νιώσω καλύτερα.Κάθε μέρα που περνάει νιώθω και χειρότερα! Γυρνάω το κεφάλι μου στον ουρανό και μιλάω στη μάνα μου σαν να ήταν μπροστά και της λέω αυτά που θέλω. Συνέβαινε κάτι στη δουλειά και μου έλεγε ηρέμισε κοριτσάκι μου, μην ασχολείσαι, έχεις εμένα, όλα θα φτιάξουν και με έπαιρνε μια αγκαλιά. Έκλεινε όλες τις πληγές μου και ένιωθα καλά.Και κάτι ακόμη παιδιά, οι φίλοι δεν είναι πουθενά αυτές τις στιγμές. Οι φίλοι θέλουν να βγούν, να περάσουν καλά, να πάνε σε ταβέρνες για καφέ και να πούνε χαζομάρες. Εδώ φαίνεται ότι στα δύσκολα και σε μια τέτοια απώλεια κανείς δεν με στήριξε. Κανείς δεν με πήρε ένα τηλέφωνο να δει τι κάνω, να μου πει να βγούμε. Δεν θέλουν να τους μαυρίζω τη ψυχή, μόνο όταν είμαι καλά! Κανείς δεν είναι εδώ τώρα να με ακούσει, να του πω τον πόνο μου. Κανένας.Τέρμα, σαν τη μάνα δεν είναι κανείς.Μανούλα μου μου λείπεις. Τώρα κατάλαβα όταν μου έλεγες ότι στενοχωριέμαι για χαζομάρες και αργότερα θα καταλάβω ποια είναι τα σημαντικά στη ζωή. Τώρα το κατάλαβα μανούλα μου ότι απο τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου ήσουν εσύ.