9.4.2014 | 16:55
Πφφφ
Μη δω άνθρωπο με ψυχολογικά προβλήματα να μην τον κάνει παρέα κανείς, εκεί να πάω εγώ.Η ψυχολόγος.Και μετά βλέπω τον άλλον που έχει τόση ανάγκη να μιλήσει κι ενώ νιώθω ότι θέλω να τον ακούσω, φοβάμαι για το βάρος που επωμίζομαι.Τι θα πω αν μου πει οτι οι γονεις του χωρισαν, ή ότι τον χτυπάνε, ή ότι οι γονείς του τον μισούνε, ή ότι έχει εκείνο και το άλλο.Πώς θα πω τα σωστά λόγια στα 22 μου χρόνια.Κάθε φορά το ίδιο πράγμα.Θέλω να ανοίξω την αγκαλιά μου για όσους βιώνουν την περιθωριοποίηση κι έπειτα φοβάμαι για το τι θα αντιμετωπίσω.Και ποια είμαι εγώ για να συμβουλεύσω.Ποια είμαι εγώ γινα στηρίξω κάποιον όταν ηδη νιωθω τοσο αδυναμη να στηριξω τον εαυτο μου.Κι ομως μου ειναι πιο ευκολο να γινω στηριγμα για αλλους παρα για μενα.Περιπου.Τι λεω...