ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δίνω εξετάσεις στο λύκειο..έχω πολύ διαβασμα..δεν μπορω να ανασανω απτό άγχος ..πέρα απτό άγχος το ευνόητο εχω τον πατέρα μου που θέλει να πάμε -ξανα- αύριο γ δουλειές στο χωράφι..χτες ίσα π προλαβα να διαβάσω την ύλη μετα π γυρισαμε κ σήμερα πριν δώσουμε ακόμα διάβαζα..συβ πως κάθε απογευμα κάνω καποιες κουραστικές δουλιτσες εδώ με φυτά ..πονάει η πλάτη μου..κοιμάμαι 3 ακόμα κ όταν δεν μπορω να κουνηθω απτην κούραση γιατί σκέφτομαι διάφορα κ ξυπναω έξι γ να πάω σχολείο..Την παρασκευή δίνω παλι δυο μαθήματα μαζί...εκατσα απτό απόγευμα να πιάσω το ενα,υστερα το άφησα γ να κάνω αυτές τιε δουλιτσες κ τώρα ποναω στην πλάτη ,το κεφάλι μου..ειλικρινά κουραστικά! Κουραζομαι!Ουτε να γκρινιαζω θελω ουτε ίσως να φανώ κακομαθημένο,δε ξέρω..Το θέμα είναι πως με τον πατέρα μου έχουμε μια επαφη ανέκαθεν τέτοια που ο,τι πει δεν μπορείς να του πεις όχι γτ παρεξηγει..Το έχω συζητήσει με τη ψυχολόγο μ (μη ψαχνεστε) κ μ λέει να αρχίζω όταν συμβαίνει να υποστηριζω τον ευατο μου..αλλά πιοβπολυ με αγχωνει...με γεμίζει τύψεις να τ πω δεν έρχομαι γτ τον βλέπεις με μια ειρωνία "ααχ κ οι δουλειές πρεπει να γινουν,κρίμα" απο μέσα του που σε αναγκάζει να πεις κ συ " ε εντάξει να γίνουν"Δεν μπορω,κλαίω. Κλαίω γιατί ποτε δεν ενιωσα να ενδιαφέρονται οι γονεις μ γ μένα..γενικά...ποτε δεν κοιτουσανε το μεσα μου,τις αναγκες μου..ποτε δεν ένιωσε να είναι εκεί όταν τους χρειάζομαιΦενομαι υπερβολικη με όλα αυτά εντάξει..δε ξέρω τι να πω,αν είμαι λάθος,αν τα βλέπω ςγω έτσι..αλλά μς εξαντλεί ο εαυτός μου..ξανά κ ξανα