ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι πια 30 και, εχω κανει καποιες μακροχρόνιες σχέσεις, η τελευταια κατέληξε να ειναι και η πιο σοβαρή οπως φαινεται.Θυμάμαι πως οταν ήμουνα 19, ειχα φάει κόλλημα με εναν συμφοιτητη, που ρε παιδι μου ηταν το κόλλημα. Ηταν η πρωτη μου σχεση, εντελως παραμύθι, εγω τρέλα ευτυχισμενη που γύρισε και με κοίταξε ενας τοσο Κούκλος, αγχωμένη, κλπκλπ. Τελείωσε εντελως άδοξα, μου ειπε να χωρίσουμε ο ίδιος γιατι ηθελε να προχωρήσει κι εγω φοβομουνα. Έπειτα εγω στα πατώματα. Εχασα 20 κιλα, κλείστηκα μεσα, απομακρύνθηκα απο φίλες, το ρίξα στο διάβασμα, τελείωσα το πανεπιστήμιο, εκανα μεταπτυχιακο, γνώρισα αλλους γκομενους, βγήκα, ταξίδεψα, έμεινα στο εξωτερικο, γύρισα, θα ξαναφύγω με τον μέλλοντα σύζυγο.Μαλλον αυτη ειναι η ζωη, καμία σχεση με εκείνο το κοριτσάκι οταν καμία φορα γυρίζω πισω και τα θυμάμαι. Οπως μου ειχε πει η μητερα μου. Σε λίγα χρονια θα τα θυμάσαι και θα γελάς. Και ναι γελάω με διαφορα, οπως με την ιστορια που σας είπα, τι χαζή που ήμουνα, ποσο διαφορετικά θα φερομουνα τωρα. Ομως ρε παιδια, εξομολογουμενη πως ακομα και μετα απο τόσα χρονια, το συναισθημα που ένιωσα οταν το πρωτοαντικρυσα εκείνο το παιδι, δεν το ξανανιωσα. Όσους και να γνώρισα, όσα και να πέρασα, μου εχει μένει εκείνος ο δημητρης, εκείνο το κορίτσι, εκείνη η αθωότητα...