ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο σύντροφος μου δεν με υποστηρίζει. Στην οικογένεια μου υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, που εχει φέρει μεγάλη αναστάτωση στη ζωή μάς, έχουν επηρεαστεί όλα. Κανω οτι μπορώ, τρέχω στα νοσοκομεία, δουλεύω παραπανω γιατί χρειάζεται υποστήριξη η οικογένεια μού, προσπαθώ να περνάω οσο χρόνο μπορώ με άνθρωπο απο την οικογένεια μου, να την πηγαίνω μια βόλτα να ξεσκασει λίγο με το αμάξι,κλπ. Εγω πέσει πολύ ψυχολογικά και ναι εχω αλλάξει. Όμως, δεν γκρινιάζω, ουτε μιλάει και πολύ με τον σύντροφό μου για αυτό, γιατί δεν θέλω να τον φορτώνω αλλα και εγώ εχω την ανάγκη να ξεχαστώ. Οσες φορές όμως του εχω μιλήσει για αυτο που βιώνω, είναι αποθαρρυντικος απέναντι μού. Τον κουράζει η κατάσταση και το βλέπω, μου λέει διαρκώς να αλλάξω τη κασέτα του μυαλού μου και πως δεν διαχειρίζομαι σωστά τις καταστάσεις και πως εγω φταίω που δεν είμαι καλά γιατί εχω πελαγωσει και φθειρω και τη σχεση μας. Μου λεει οτι στην ηλικια μας, πρέπει να περνάμε καλα και να κάνουμε πράγματα και πως εγω εχω σταματήσει τη ζωη μού. Αν μιλήσουμε πχ οταν είμαι στο νοσοκομείο και του πω πως δεν είμαι καλά, θα μου πει διαχειρισου το και μιλάμε. Εχω απογοητεύτει. Μου κάνει κακο αυτή η συμπεριφορά του, δεν ξέρω αν είναι σωστή η λάθος αλλα με κάνει να αισθάνομαι διαρκώς λίγη, ενώ προσπαθώ τόσο πολύ για όλα. Θα χωρίσω, το έχω πάρει απόφαση, δεν θέλω αλλα δεν μπορώ αλλο έτσι. Ίσως ειναι το καλύτερο και για τους δύο μας.