ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από πάντα το είχα αυτό το πρόβλημα,όμως τώρα στα 22 μου το συνειδητοποιώ.Νιώθω πιο άνετα με ξένους,γενικά με άτομα που με ξέρουν σε επιφανειακό επίπεδο. Σε άνθρωπο με τον οποίο δεν μοιραζόμαστε τίποτα κοινό και ούτε ίσως να τον ξαναδώ θα ανοιχτώ πιο εύκολα.Θα είμαι ο εαυτός μου και θα εκφράζομαι χωρίς να σκέφτομαι για το πώς δίχνω.Όσο όμως περνάει ο καιρός,εγώ αντί να νιώθω οικειότητα,νιώθω ένα μάζεμα,ένα σφίξιμο στο να εκφραστώ και προτιμώ να απομακρύνομαι .Φοβάμαι ίσως πως αν με γνωρίσουν στο βάθος δεν θα με αγαπήσουν επειδή θα δουν τα πραγματικά μου αφιλτράριστα ελαττώματα.Είναι φορές που θέλω περισσότερο να γνωρίσω καινούργια άτομα παρά να βγω με παλιούς μου καλούς φίλους απλά για να νιώσω ελευθερία και ανανέωση.Είναι τόσο άσχημο.Να είσαι τόσα χρόνια με κάποιους ανθρώπους και να μην έχεις την πλήρη άνεση να εκφραστείς με ειλικρίνεια και να είσαι αυθόρμητη αλλά να είσαι με τον ξένο γιατί εκεί δεν σε νοιάζει.Πολλές φορές σκέφτομαι πως αυτό μου συμβαίνει γιατί όταν γνωρίζω κάποιον βγάζω έναν άλλον εαυτό απ' τον πραγματικό μου και αν αυτό στην πορεία φανεί θα με πουν ψεύτικη και θα με απομακρύνουν.Τον πραγματικό μου εαυτό τον βγάζω μόνο στην οικογένειά μου και δεν είναι και ο καλύτερος.Δεν ξέρω ρε γαμώτο....ταυτίζεται κανείς άλλος ;