ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ώρες ώρες αισθάνομαι πως κανείς δεν με καταλαβαίνει και πιστεύω πως οι σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι ανούσιες. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Στοιχηματίζω πως όλοι το έχετε νιώσει άυτο...Η αίσθηση πως δεν υπάρχει συννενόηση, πως είσαι σε άλλη διάσταση, πως είσαι εντελώς μόνος...Και όμως εμείς φταίμε για αυτό. Φταίμε γιατί δεν λέμε ποτέ αυτά που νιώθουμε, επιδιδόμαστε σε ανούσιες συζητήσεις ενώ άλλα θέματα μας καίνε. Φοβόμαστε να πούμε την γνώμη μας, να κλάψουμε δημοσιώς, να αποδεχτούμε τα λάθη μας, να δείξουμε την λύπη μας ,την απόγνωση μας ,τον θυμό μας,την χαρα μας, την ευγνωμοσύνη μας. Είμαστε ανίκανοι να δείξουμε πόσο ευάλωτοι πραγματικά είμαστε. Αλλιώς νιώθουμε αλλιώς φερόμαστε.Άλλο εννοούμε άλλο λέμε. Με λίγα λόγια άλλο είμαστε άλλο βλέπουν οι γύρω μας. Χτίζουμε τον δικό μας τοίχο! Μέχρι και τα άτομα της ηλικίας μου (17) που δεν έχουμε φάει τα μούτρα μας πολλές φορές είμαστε έτσι.Φοβόμαστε την απόρριψη. Λοιπόν αυτό για μένα τέλος! Τι έχω να χάσω; 4 φίλες έχω όλες κι όλες που μόνο με τις δύο μπορώ να πω πως επικοινωνούμε. Ας μάθουν λοιπόν όλοι πως έχω και έγω ανασφάλειες, πως και εγώ θυμώνω, και εγώ ζηλεύω. Όταν αντιπαθώ κάποιον θα το δείχνω, όταν συμπαθώ κάποιον θα το δείχνω, όταν είμαι καλά θα το δειχνω, όταν δεν είμαι καλά θα το δείχνω πάλι. Τουλάχιστον έτσι θα μείνουν μόνο όσοι με αποδέχονται πλήρως, όσοι μου ταιριάζουν. Θέλω άτομα που δίπλα τους θα αισθάνομαι τόσο άνετα όσο όταν είμαι μόνη.