ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάναμε κολλητή παρέα τον τελευταίο καιρό. Και τον αγάπησα πολύ, με έναν πολύ περίεργο τρόπο.Ένα βράδυ "ήρθαμε πιο κοντά", αλλά πολύ πριν γίνει αυτό, είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι πως είναι τόσο απίστευτα όμορφος. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να περιγράψω πώς ένιωθα - ήταν σαν να καιγόμουν αλλά δεν πονούσα. Σαν να ήμουν μέσα σε ένα αμάξι που επιτάχυνε, αλλά δεν φοβόμουν.Και σύντομα άρχισα να τον βλέπω παντού. Ήταν στον κρύο αέρα που ανέπνεα το βράδυ όταν γυρνούσα σπίτι, ήταν στα δάκρυα που προσπαθούσα να κρύψω από τον κόσμο στον Ηλεκτρικό όποτε τον αποχαιρετούσα. Άραγε, μας είχε δει κάποιος από εσάς κάποιο ξημέρωμα στο συρμό;Το ότι αποφάσισα πως δεν σε θέλω πια στη ζωή μου δεν πάει να πει πως δεν σε αγάπησα. Λάτρεψα την ύπαρξή σου, το πόσο έξυπνος είσαι, το πόσο καλός στο να πείθεις τους πάντες πως όλα είναι τέλεια. Τα κατάμαυρα μάτια σου, τα μαγουλάκια σου, τα γένια σου που δεν είναι ακόμα τελείως σκούρα, το χαμόγελό σου, το πώς τα κάτω σου δόντια δεν είναι τελείως ίσια, την κοιλίτσα σου, τα μπράτσα σου, την έκφραση που είχες όταν ένιωθες άβολα ή σκεφτόσουν να πειράξεις κάποιον.Δεν θέλω να περνάμε χρόνο μαζί, γιατί συνέχεια τσακωνόμαστε για βλακείες. Και πονάω γιατί από τη μία υποχωρώ και λέω, "είμαστε ομάδα, μαζί πρέπει να λύσουμε τα προβλήματά μας, δεν έχει σημασία αν σήμερα έχω δίκιο εγώ και αύριο εσύ γιατί έτσι κι αλλιώς ο λόγος που τσακωνόμαστε δεν είναι σοβαρός". Από την άλλη, μερικοί εξαιρετικοί άνθρωποι μου έμαθαν να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, αλλιώς θα έχω να κάνω με το συσσωρευμένο θυμό μου και αλήθεια δεν θέλω να το ξαναπεράσω αυτό. Εσύ επιλέγεις να το παίξεις χαλαρός χωρίς να βλέπεις πως όσα λες προδίδουν πώς νιώθεις. Και η τρομερή μας συνομιλία:(Αυτός)-Εσύ τσαντίζεσαι και το δείχνεις και μιλάς με βάση το συναίσθημα, ενώ εγώ τσαντίζομαι αλλά δεν το δείχνω και όσα κάνεις με τσαντίζουν. (Εγώ)-Εγώ δείχνω πώς νιώθω γιατί θέλω να σιγουρευτώ πως θα καταλάβεις 100% αυτό που προσπαθώ να σου πω: πως δεν μ'αρέσει αυτό που γίνεται.-Μιλάς πολύ, ξέρω ακριβώς τι θες να πεις αλλά το λες με 1000 λέξεις.-Ποτέ δεν μαντεύεις σωστά τι θα πω στη συνέχεια.-Δεν ακούς τι σου λέω.-Και εσύ δεν με αφήνεις ποτέ να εκφραστώ ολοκληρωμένα!-Πο, αν τα είχα μαζί σου θα σε είχα χωρίσει από την πρώτη μέρα!-Δεν θα σου έλεγα ποτέ "ναι" αν μου τα ζήταγες.Μαζί σου αισθάνομαι λες και τσακώνομαι με λυκειόπαιδο. Δεν αντέχω άλλο. Σε αγαπώ σαν φίλο, ίσως σαν κάτι παραπάνω, αλλά πρέπει να προστατέψω και εμένα και όσους με αγαπάνε από το να γίνομαι ράκος. Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες να νιώσω, με βοήθησες να γίνω μια καλύτερη έκδοση του εαυτού μου ακόμα κι αν δεν το προσπάθησες. Θα έλεγα πως η αδιαφορία σου με βοήθησε να αποκτήσω τσαγανό, να δω ακριβώς τι είναι αυτό που με κάνει "αυτό που είμαι" και να το εκτιμήσω.Και μάλλον ακόμα δεν έχεις πιστέψει πως σου είπα όντως να σταματήσουμε να είμαστε τόσο κοντά. Δεν βλέπω διάθεση για συμβιβασμό και αυτό με πονάει περισσότερο από την απουσία σου.Γαμώτο, δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα από την τελευταία φορά που σε είδα στο Μοναστηράκι. Περνάω από το σταθμό και μας βλέπω εκεί, να γελάμε σαν να μην τρέχει τίποτα.Νιώθω σαν να γίνομαι πολύ δραματική για το τίποτα. Αλήθεια, αν κάποιος πιστεύει αυτό για εμένα από όσα γράφω, πιο πιθανό είναι να συμφωνήσω παρά να παρεξηγηθώ. Αλλά ρε παιδιά σπάστηκα με έναν άνθρωπο που με έκανε να νιώσω τόσα πράγματα... λογικό δεν είναι να με πιάσει μια ρομαντική λογοδιάρροια;