ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η σκέψη μου γυρίζει για λίγο πίσω, ακούγοντας ένα τραγούδι που μου θυμίζει εκείνη την εποχή. Τότε που η ανεμελιά μας χαρακτήριζε. Εκείνα τα βράδια που κοιτάζαμε την φωτισμένη Αθήνα από τον βράχο του Λυκαβηττού. Εκείνα τα βράδια που πηγαίναμε βόλτες μέχρι το ξημέρωμα. Που δεν μας ένοιαζε τίποτα. Που τα όνειρα ήταν ζωντανά και περίμεναν να τα πραγματοποιήσουμε. Που όλα ήταν δυνατά. Τότε που ζούσαν πολλά αγαπημένα πρόσωπα, που ήταν όλοι καλά. Που δεν ακούγαμε κάθε μέρα δυσάρεστες ειδήσεις. Που ξυπνούσαμε με όρεξη να ζήσουμε. Που ζούσαμε! Ήταν 7-8 χρόνια πριν και μοιάζει σαν να πέρασε ένας αιώνας.Ένας κόμπος στο λαιμό με κυριεύει. Καλό σας ξημέρωμα.