ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δόθηκε ηδη μια απάντηση στην εξομολόγηση που ζητούσε περιγραφή και εμπειρίες απο όσους έχουν ζησει κατι τέτοιο,μονο που εγω δεν θα μιλήσω ουτε για σαιτ,ουτε για φεισμπουκ αλλα για εναν ανθρωπο ο οποιος καθημερινά ηταν διπλα μου,τον εβλεπα,μπορουσα να τον αγγιξω. Τον θεωρω απο τος ανθρώπους που μου σημάδεψαν την ζωη.Κυριως γιατι προσπαθησε με νυχια και με δοντια να γινω αποκλειστικά αυτο που θελω εγω γιατι ηξερε οτι εκεινος πλεον ειχε βυθιστει τοσο πολυ στα ονειρα του που γυρισαν για να τον καταστρέψουν. Ηταν εκεινος που μου εδωσε το ακουστικό να γνωρισω τη ραπ,που μου εμαθε πως ο,τι αλλαγη κανεις στον εαυτο σου πρεπει να την κανεις γιατι πραγματικα εσυ θελεις,οχι γιατι πρεπει η το επιβάλλει η μοδα. Θες μια τεραστια αλλαγη στα μαλλια; καντο για σενα.Ειχε δικιο. Ειναι απο τους ανθρωπους που οσο μπλέκουν(παρεες,ναρκωτικα) κι οσο πεφτουν χαμηλα,τοσο θελουν να σπρώξουν τους ανθρωπους που αγαπανε προς τα πανω.Ειναι σαν να πνίγεται για να σου δωσω να καταλαβεις και ενω εισαι λιγο πιο κατω απο την επιφάνεια του νερου προσπαθει να σε σπρωξει πανω ενω μπορεις να βγεις για να παρεις ανασα. Στη γειτονιά το ξυλο πηγαινε και ερχοταν.Δε μιλαμε για σχολειο,δε μιλαμε για καθηγητές που ισως καποιοι μπορουν να τιμωρήσουν,να σε βγαλουν απ τη δινη.Μιλαμε για γειτονιά. Γειτονιά που μεγαλωσα και μεγαλωσε και δυστυχώς σε μια περιοχη με ανθρωποειδή που τη σκαπούλαραν με τη καραμελα του "ειναι παιδι" τα οποια χτυπουσαν και χλεύαζαν οτι ηταν διαφορετικο απο αυτους.Εκεινος ηταν μικρόσωμος,Γι αυτο ολα αυτα. Το σχολειο το σταματησε απο νωρις,απο νωρις ειχε αρχισει να φοβαται τον κοσμο και απο νωρις ηξερε πως δεν αγαπουσε τα βιβλια.Με μια μανα άφαντη στη χάση και στη φέξη ενα τάλιρο και ενα πατερα 700 χιλιομετρα απο εδω να λεει πως νοιαζεται. Απ την αρχη μου λεγε πως ο λογος που στεκεται ορθιος ειναι για μενα. Καθομουν να του κανω παρεα και προσπαθούσα να καλμαρω τα πραγματα με τα υπόλοιπα "παιδια" που χωιρς λογο ακομα κι εξω απ το σπιτι του για να ξεσπάσουν νευρα και κομπλεξ απ το σχολειο χειροδικουσαν. προσθέστε και τον αδελφο μου σε αυτους,ναι. Με παιρνε μαζι του στα λαιβ.Τσακωμος με γονεις εγω για να παω. Στον αδερφο μου ουτε να διανοηθώ να το πω οτι θα παω με εκεινον. Μου λεγε πως καθε στιχος που για μενα θα ειναι διαφορετικος για εκεινον θα ειναι εγω. Πως για καθε σαπια κοινωνια που θα γεννιέται παντα θα υπαρχει ενα λουλουδι να την ομορφαίνει. Και ξερετε ποιο ειναι το περίεργο; Οτι πηγαινα στο σχολειο..τα ελεγα αυτα,ειχα την γνωμη του ως δικη μου και με κοιτουσαν άφωνοι.Και αυτον τον ανθρωπο ολοι τον περνουσαν για χαζο,το παιδι της φαπας,της αγγαρείας .Που και ενα τσιγαρο μεσ τα σκατα να του δωσεις θα σου πει ευχαριστω και θα σου δωσει δυο με χρυσάφι πανω. Και αυτος ο ανθρωπος ηταν πανέξυπνος με τη ταμπελα του χαζου,με τη ταμπελα του ανήμπορου και ενα μεγαλο σφίξιμο πανω του για να μην με ακουμπήσει,μη τυχόν και με φιλήσει και μας δουν και παθω κατι. Και αυτος ο ανθρωπος για να δειξει πως υπαρχει αρχισε να πεφτει. Να τα χαπια,να οι λιποθυμίες μεσ τον δρομο,να μου λεει πως ολα θα ναι καλα σε λιγο καιρο και πως για μενα τα κανει ολα.Για να γινει πιο δυνατος και να με χει. Αλλα επεφτε.Και δεν με αφησε να πεσω μαζι του κι αυτο ειναι αγαπη. Γιατι ποτε δε μου δωσε να πιω,ποτε δε μου ειπε ελα μαζι μου. Πλεον μετα απο δυο χρονια που μαζεψε τα πραγματα του κι εφυγε χωρις να πει τιποτα απ την περιοχη,ενδεχομένως γιατι ηξερε πως τα πραγματα χειροτέρευσαν (γιατι προφανώς οι ανθρωποι που του εταξαν δυναμη και προστασια για να την πινει απο αυτους ηταν λιγο μπαμπέσηδες) και πως αντι να τα κανει πιο καλα τα σκατωσε,αληθεια μπορω να πω πως ηταν απ τους ανθρωπους που παντα θα μεινουν εδω.Και που ξερω οτι ολοι εφταιγαν εκτος απο εκεινον.Α ναι κατι τελευταιο, δεν μιλαω με τον αδερφο μου.Και ας μου ζητησε πολλες φορες συγνωμη.Και ας μου ειπε πως ηταν τοτε παιδι.Εγω μεγαλωσα αποτομα εξαιτιας του,της παρεας του και της χαζομαρας του.Να προσεχετε τους ανθρωπους σας.Γιατι η βια μπορει να σε κανει αυτοκαταστροφικο. Και αν και εστω ενας ανθρωπος νοιαζεται,ειναι εγωιστικο να καταστραφεσαι.