ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και τρία χρόνια και μετά από ένα μεγάλο καβγά και πολλά πολλά και μεγάλα προβλήματα ήταν επιτακτική η ανάγκη να φύγω από το σπίτι. Το έκανα. Τα προβλήματα πολλά άλλα δεν θα γύριζα πίσω. Στην αρχή κοιμόμουν στην αποθήκη ενός φίλου. Χωρίς μόρφωση και αυτοπεποίθηση ήταν δύσκολο να βρω δουλειά. Άρχισα τη διανομή διαφημιστικών φυλλαδίων, γνώρισα κόσμο και ανέβηκε κάπως η αυτοπεποίθηση μου. Τελικά έφυγα από την αποθήκη και κοιμάμαι στον επαγγελματικό χώρο της αδερφής μου και βρήκα μια 4ωρη μόνιμη εργασία. Στο σπίτι της αδερφής δεν θα πήγαινα γιατί είναι παντρεμένη και δε μου πάει να χωθώ και επιπλέον επειδή είμαι ομοφυλόφιλος πάντα ήμουν απόμακρος για να μπορέσω κάποια στιγμή να ζήσω τη ζωή μου συντροφικά χωρίς να δίνω λογαριασμό (χαζό ίσως) Με στεναχωρεί κιόλας που αναγκάζομαι να με βοηθάνε. Όταν δεν δουλεύω γυρνάω στους δρόμους γιατί το μαγαζί δουλεύει. Μερικά βράδια ξυπνάω κοιτάω γύρω μου και σκέφτομαι τι δουλειά έχεις εσύ εδώ και μόνος. Σε όλη τη διάρκεια αυτών των γεγονότων υποτίθεται οτι είχα και έναν άνθρωπο δίπλα μου που έλεγε οτι έχουμε τα ίδια όνειρα και θέλω και οτι ήθελε να ζήσουμε μαζί... όταν μπορέσουμε και μέχρι να μπορέσουμε με είχε γραμμένο... Ουσιαστικά ήμουν το παιχνίδι του. Με χόρτασε πόνο. Τον αγαπάω ακόμα, δεν ξέρω γιατί, και πιστεύω οτι αν έδειχνε λίγη καλή διάθεση θα πήγαιναν όλα κάλα. Τώρα τελείωσε και δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί είναι αργά. Μάλλον ποτέ δεν ήταν νωρίς άλλα ήλπιζα και πίστευα τα μεγάλα λόγια γιατί αν δεν ήταν μεγάλα τα λόγια θα εύρισκε χρόνο να βγάλει ένα κλειδί του σπιτιού μέσα σ αυτά τα τρία χρόνια για να μην γυρνάω στους δρόμους ή θα έριχνε και αυτός τον εγωισμό του ή τέλος πάντων θα έκανε πολλά που κάνουν όσοι αγαπούν και όχι απαραίτητα ερωτικά. Αν πήγαιναν τα πράγματα καλά μαζί του δεν θα με πείραζε τίποτα άλλο. Ούτε γονείς ούτε δουλειά. Πως είναι δυνατόν με τόσα άσχημα που πέρασα μαζί του να εξακολουθώ να τον αγαπώ να τον σκέφτομαι να μου λείπει να τρελαίνομαι στη σκέψη οτι έχει προχωρήσει; Αν είχαμε περάσει όμορφα τι θα έκανα τώρα.Δυο πράγματα με απασχολούν. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά μαζί σ εμένα και οτι δεν έχω το κουράγιο να περιμένω να βρω μια δουλειά πλήρης και να συντηρώ τον εαυτό μου και να βρεθεί κάποιος να μ αγαπήσει. Αυτό το δεύτερο μάλλον είναι το πιο ακατόρθωτο γιατί πρώτον η gay ζωή είναι γεμάτη σεξ και σχεδόν καθόλου συναισθήματα και δεύτερον στην επαρχεία που ζω όσοι ομοφυλόφιλοι ξεμείνανε ή θα είναι παντρεμένοι ή loosers.Τόσο κακός άνθρωπος είμαι δηλαδή που μου αξίζουν όλες αυτές οι πληγές;