ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την ημέρα που έκλεινα τα 9 άκουσα για πρώτη φορά τους γονείς μου να τσακώνονται , εκείνο το βράδυ άκουγα τους λυγμούς της μαμάς μου η οποία είχε βρει καταφύγιο στο παιδικό δωμάτιο που κοιμόμασταν εγώ και τα αδέρφια που. Έπειτα ακολούθησαν πολλά τέτοια βράδια ,βράδια με δάκρυα νοτισμένα ... Ο μπαμπάς μου την ζήλευε παθολογικά , εκείνη έτρεμε να τον χωρίσει μια νοικοκυρούλα του χωριού χωρίς κανέναν στο πλευρό της... Και τα χρόνια περνούσαν και φτιάχναμε με τα αδέρφια μου το δικό μας παραμύθι οπού δεν είχε δράκους παρά μια οικογένεια όπου δεν υπήρχε φόβος και όποτε τσακώνονταν κλείναμε τα αυτιά μας και τραγουδάγαμε δυνατά...Τα χρόνια πέρασαν και μπήκα στην εφηβεία που και που έκλαιγα τα βράδια γιατί φοβόμουν μη την σκοτώσει....Έπειτα ήρθε ο καρκίνος ,αρρώστησε ο μπαμπάς μου και για πρώτη φορά παραμέρισα το μίσος μου και θέλησα ν τον γνωρίσω σαν άνθρωπο και τον αγάπησα ,τον αγάπησα πολύ λίγο πριν τον χάσω για πάντα...Τώρα είμαι πια 22 χρονών , τελείωσα το πανεπιστήμιο, έχω μια σχέση , πάντα χαμογελάω σε όλους , είμαι θα λες ευτυχισμένη..Κανείς δεν ξέρει πως κάθε πρωί ξυπνάω και καλύπτω με μεικαπ τις πληγές μου και κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ τις βλέπω ξανά...