ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα μια κοπέλα και μετά από μια ζωή αποτυχίες και απορρίψεις που είχα μάζεψα τα κομμάτια μου και είπα να κάνω μια καινούρια αρχή ενώ για χρόνια είχα πάψει να φλερτάρω και να ζω. Της έδειξα το ενδιαφέρον μου, κάπως ανταποκρίθηκε, της έκανα δώρα, της πρότεινα να κάνουμε πράγματα μαζί, είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και πάνω σε αυτά της έμαθα περισσότερα πράγματα, την άκουγα ώρες ατελείωτες είτε από κοντά είτε τηλεφωνικά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας -ακόμα και ξημερώματα- όταν με έπαιρνε και είχε κάποιο πρόβλημα, νοιάστηκα να την βοηθήσω έμπρακτα όταν αρρώστησε, της τηλεφωνούσα και της είπα ότι είναι πολύ όμορφες οι στιγμές που της τηλεφωνώ κι ακούω τη φωνή της, περιμένω αυτές τις καθημερινές στιγμές πώς και πώς, ότι χαίρομαι όταν συναντιόμαστε, της έγραψα πράγματα αποκλειστικά αφιερωμένα σ' εκείνη, της δώρισα πράγματα, της έδειξα λεκτικά και πρακτικά τα συναισθήματά μου. Ολοκληρώσαμε τη ''σχέση'' μας με δική της πρωτοβουλία, θέλω να πω ούτε στον τομέα του σεξ την πίεσα, εκείνη ανέλαβε πρωτοβουλία. Είχα χιούμορ και ήμουν ευχάριστος μαζί της, μού έλεγε πόσο ωραία περνάγαμε, γέλαγε με το χιούμορ μου αλλά από την άλλη είχε και μια συμπεριφορά πιο σκοτεινή. Τη μια μέρα ήταν θερμή μαζί μου, την άλλη ψυχρή. Είχε εναλλαγές διάθεσης ακόμα και την ίδια μέρα με διαφορά λίγων ωρών. Μοιυ ανοίχτηκε για τη ζωή της και τις δυσκολίες που βίωνε, και πάλι χωρίς πίεση από τη μεριά μου, ήθελε και μου τα είπε, την άκουγα με προσοχή. Κουράστηκα και τραυματίστηκα ψυχικά από την ψυχρότητά της, δηλαδή τη μια στιγμή ήταν απότομη και τα έχωνε λεκτικά και την άλλη έκανε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μετά το τελευταίο της χώσιμο, που μου τα έψαλλε, σταμάτησα να ασχολούμαι, ούτε της ξανατηλεφώνησα ούτε τίποτα. Ούτε επιδίωξα να την ξαναδώ. Συναντηθήκαμε ξανά από απόσταση σε ένα κοινό μας στέκι λίγες φορές. Αν την συναντούσα θα έκανε ότι δεν συμβαίνει τίποτα, θα μ' έλιωνε με το χαμόγελό της όπως και τις προηγούμενες φορές. Κράτησε πολύ λίγο αυτό που είχαμε, υποτίθεται σχέση αλλά δεν ήταν κάτι τέτοιο. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου και παρ' όλο που πλέον δε νιώθω ερωτευμένος μαζί της κι ας με πονάει φρικτά αυτό, νιώθω πολύ χάλια. Μεγάλος άνθρωπος πλέον, αυτή δυο χρόνια μικρότερή μου και την πάτησα πάλι, έζησα ό,τι σε όλη μου τη ζωή. Το τίποτα. Επειδή πολλοί λένε ότι οι σχέσεις είναι θέμα κοινωνικών δεξιοτήτων κι όλα αυτά, θα ήθελα να μου πει κάποιος αν όλα αυτά που έκανα γι' αυτήν δείχνουν ανεπτυγμένες κοινωνικές δεξιότητες ή όχι, όταν μάλιστα από τους πρώην της δεν είχε δει ποτέ τέτοιο ενδιαφέρον στη ζωή της παρά μόνο άλλες άσχημες καταστάσεις, κι αυτά είναι λόγια δικά της, αυτή μου το είπε. Πολλοί θα πουν ότι έχει δικαίωμα να μη με θέλει ή να μη με ερωτεύτηκε όπως εγώ εκείνη, δεν ταιριάζουμε με όλους, ότι δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος άνθρωπος να ανταποκριθεί στο ενδιαφέρον μας με τον τρόπο που θέλουμε εμείς, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του και να μην πάει με τα νερά μας κι άλλα τέτοια. Τα κατανοώ όλα αυτά, ούτε την πίεσα ούτε τίποτα. Απλά η μόνη αλήθεια είναι πως οι σχέσεις δεν είναι θέμα κοινωνικών δεξιοτήτων, είναι θέμα εμφάνισης πάνω απ' όλα, αν σε ελκύει ο άλλος (εκείνη μου είχε πει ότι δεν της αρέσω καθόλου πάνω σε κάποιο χώσιμό της, μια μέρα που είχε σκοτεινιασμένη συμπεριφορά) και θέμα ικανότητας επιβολής. Δυστυχώς και μετά λύπης μου το λέω. Έχω άρτιες κοινωνικές δεξιότητες, είμαι ανοιχτός και πρόσχαρος, όμορφος δεν είμαι γι' αυτό και ζω άπειρα χρόνια μόνος και αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα γι' αυτό. Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν ούτε στο ελάχιστο την απέραντη λύπη μου. Και ποιός ο λόγος να προχωρήσω σε επόμενη γνωριμία; Μπορεί να μου πει κάποιος ένα λόγο, έστω έναν για να ξανακάνω κίνηση προσέγγισης σε κάποια; Το ίδιο θα καταλήξει κι η επόμενη γνωριμία. Μια ζωή είμαι μόνος μου. Στην κυριολεξία, όχι τρόπος του λέγειν.