ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τον τελευταίο καιρό λόγω κάποιων αλλαγών που βιώνω, είμαι κάπως θλιμμένη. Δεν είναι κάτι φοβερό σίγουρα, αλλά εγώ αισθάνομαι αρκετή στενοχωρια, ο λαιμός μου είναι συνεχώς στεγνός και οι σκέψεις μου μάλλον αρνητικές. Aυτό το διάστημα θα ήθελα τις φίλες μου δίπλα, να μπορώ να τους μιλήσω για αυτά που αισθάνομαι, να τα εξωτερικεύσω, τα βάλω σε λέξεις, μήπως άμα τα μοιραστώ γίνει πιο εύκολο να τα ξεπεράσω και να απαλλαγώ κάπως πρωτογενώς έστω από την προσπάθεια σύλληψής τους. Αλλά δεν είναι κανείς εδώ. Παρόλο που τους χρειάζομαι, είναι σα να μην ενδιαφέρονται. Ενώ ξέρουν πως τους χρειάζομαι, αυτό το διάστημα. Ξέρω πως έχουν τις ζωές τους και ο σέβομαι και δε ζητώ να με νταντεύουν κάθε μέρα, μα ειλικρινά ψάχνω απεγνωσμένα ένα άτομο να με ακούσει (και έχω εκφράσει αυτήν την ανάγκη), να μου κάνει λίγη παρέα, να κάνουμε κάτι μαζί και δε βρίσκω. Το τηλέφωνο χτυπάει μόνο για μηνύματα από τράπεζες ή προσφορές και έχω το τσατ στο φέησμπουκ συνεχώς ανοικτό μήπως και θελήσει να επικοινωνήσει κάποιος μαζί μου να μου ανοίξει καμια κουβέντα να ξεχαστώ. Όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο με απογοητεύουν και με διαψεύδουν άτομα στα οποία βασιζόμουν και καταρρέουν σχέσεις που είχα διαφορετικά στο μυαλό μου. Ώρες ώρες νομίζω πως φταίω εγώ επειδη είχα υπολογίσει "λάθος" τα πράγματα και σκεφτόμουν τόσο μονομερώς απ'την αρχή, ενώ οι άλλοι μπορεί να με είχαν ως κάτι αναλώσιμο στο μυαλό τους κι εγώ να υπερεκτίμησα το μέγεθος της φιλίας. Καλα κρασιά...