ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ερχεται η στιγμη που οι παιδικοι φιλοι μου, οι οποιοι με παρατησαν για χαζους λογους (ουσιαστικα ζηλευαν που ολα τοτε μου πηγαιναν καλα), με θελουν πισω. Αν και πλεον δε μου καιγεται καρφι, μου περναν τελειως αδιαφοροι, χαιρομαι. Δε χαιρομαι που αυτοι περναν δυσκολα, χαιρομαι για τον εαυτο μου που χωρις κανεναν τοτε, τα ξεκινησα ολα απο το 0 και μου βγηκε σε καλο. Εκεινοι με γλειψιματα και πονηριες εφτασαν σε ενα καλο σημειο αλλα τελικα αν δεν παλεψεις για κατι μονος σου, τελικα ολα γκρεμιζονται. Τελικα ολα για το καλο μας γινονται, πιεστηκα πολυ για αρκετα χρονια σε ολους τους τομεις, ημουν για χρονια χωρις φιλους και κοπελα και παρολο που σπουδαζα κατι που μου αρεσε, ηξερα οτι δεν εχει αποκατασταση. Ολα καλα πλεον και αυτο γιατι παλεψα για αυτα που ηθελα. Απογοητευτηκα πολλες φορες, εφαγα τα μοουτρα μου αλλα πλεον κοιταω τον εαυτο μου στον καθρεφτη και λεω ''μια χαρα τα καταφερες μεχρι τωρα δεδομενων των δυσκολιων''. Εχω πολυ δρομο ακομα αλλα χαιρομαι που εχω καταφερει καποια λιγα πραγματα μεχρι τωρα μονος μου. Εκεινοι με τη στηριξη των γονιων τους κλπ τα ειχαν ολα στο πιατο και εμειναν στασιμοι. Τους ειδα στο δρομο και ηταν ακριβως ιδιοι. Μιλησαμε και εχουν ακομα αυτες τις απαρχαιωμενες και χυδαιες αντιληψεις. Τελικα ο Θεος ξερει τι κανει. Δεν αξιζαν τη φιλια μου τελικα. Αν εμενα κι εγω στασιμος ουτε που θα μου μιλουσαν. Επειδη τους ξερω καλα, περιμεναν ποτε θα παω σπιτι για να δω τους γονεις μου και εκοβαν βολτες στη γειτονια. Εβαλαν τα προσωπεια τους και το επαιξαν σα να μη συμβαινει τιποτα, σα να ημασταν οπως παλια. Η κακια τους ομως στα βλεμματα τους δε μπορει να κρυφτει, ειχαν ακομα εκεινα τα βλεμματα οταν ολα μου πηγαιναν καλα και εκεινοι ειχαν φαει τα λυσσακα τους. Πριν χρονια ειχα μαθει οτι ο ενας εχει κοπελα (τοτε εψαχνε απεγνωσμενα για κοπελα γιατι δεν ειχε ποτε στη ζωη του σχεση και το ηθελε πολυ), χαρηκα για αυτον, νομιζα οτι για να βρηκε κοπελα μαλλον θα εχει αλλαξει. Μαντεψτε, ο ιδιος μιζερος και κακος ανθρωπος παρεμεινε. Εγω τοτε παλευα να περασω στη σχολη μου χωρις καμια βοηθεια, γιατι την πρωτη χρονια ειχα γραψει 200 μορια λιγοτερα και δεν περασα, και εκεινοι εκαναν ''ζωαρα'' και με επαιρναν με αποκρυψεις και κοροιδευαν. Ενιωθα ασχημα και νομιζα οτι εγω φταιω, οτι δεν αξιζω τιποτα, ενιωθα σκουπιδι. Πλεον καρφακι δεν μου καιγεται για αυτους. Αλλα πειτε μου κατι ρε παιδια, γιατι οποτε ειμαι καλυτερα απο αυτους, ξαφνικα με θυμουνται; Ειχαν κανει κατι αναλογο και στο παρελθον. Οχι οτι εχει καποια σημασια αλλα με ποια λογικη με θελουν ξανα στη ζωη τους; Δεν υπαρχει περιπτωση να κανω ξανα το ιδιο λαθος, αλλα γιατι το κανουν αυτο; Παω στοιχημα οτι παλι θελουν να μπουν στη ζωη μου και να τα κανουν ολα πουτ@ν@ για να το παιζουν ανωτετοι μετα και να με παρατησουν. Με την ορεξη θα μεινουν...Ανθρωπακια ηταν και ανθρωπακια θα παραμεινουν...Ηρθε η ωρα να νιωθουν εκεινοι τυψεις...