23.2.2012 | 14:00
Πληρώνοντας τον Χαρακτήρα μου
Οταν ξυπνάς το πρωί και το μαξιλάρι της κολλητής σου είναικατάμαυρο από τις μπογιές που ξέβαψαν τα δάκρυα που έπεσαν,ξέρεις στα σίγουρα πως είναι εκείνο το πρωί που ο ευατός σου,θα περιφέρετε στο σπίτι χωρίς να κατορθώνεις να τον βάλεις μέσα στο σώμασου.Είναι εκείνο το πρωί,που κάθε φορά που περνάς μπροστά από καθρέφτεςφοράς τα μαύρα σου γυαλιά γιατί δεν αντέχεις να δείς τι σου έκανες πάλι.Είναι εκείνο το πρωί που χθές το βράδυ σήκωσε το τηλέφωνο της μεγάλης σου αγάπης μια γλυκειά,κατά τ'άλλα, γυναικέια φωνή και σου έκλεψε την δική σου.Είναι αυτό το πρωί-σήμερα-που το κενό είναι τόσο μεγάλο που δεν θυμάσαικαλά - καλά τι έγινε και προσπαθείς να απαντήσεις στην έρμη εκείνη κολλητή σου-που τις κατέστρεψες και την μαξιλαροθήκη με τα μιξοκλάματα σου- ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΟΝΑΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ...