ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πνιγομαι απίστευτα πολύ. Είμαι 25, χωρίς, ακόμη, πτυχίο, με μια δουλειά που με εβαλε γνωστός και για αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να φύγω εύκολα, που κάνω ΤΑ ΠΆΝΤΑ για 600 ευρώ και δεν προλαβαίνω ούτε να πάω τουαλέτα, που είμαι το παιδί για όλες τις δουλειές και 5 μήνες τώρα έχω μάθει ελάχιστα. Θέλω να βρω κίνητρο να φύγω για κάπου καλύτερα και το άγχος μου με σταματάει. Το τοξικό περιβάλλον αυτού του γραφείου σε συνδιασμό με το άγχος που ανέκαθεν είχα, με έχει καταστρέψει. Έχω ανάγκη τα χρήματα και έχω ανάγκη να μην ξυπνήσω ΠΆΛΙ αύριο με πόνο στο στομάχι και αναγουλα επειδή τους απεχθάνομαι όλους. Έχω την ανάγκη να μην περιμένω να έρθει η παρασκευή για να χαμογελάσω λίγο και να πηγαίνω στη δουλειά μου κάθε μέρα με χαμόγελο. Έχω τεράστια ανάγκη να φύγω από την Αθήνα...Σιχαθηκα τα ίδια και τα ίδια, τον άπειρο κόσμο εδώ, τα χιλιάδες αυτοκίνητα, ΤΟ ΆΓΧΟΣ, τα αγχωμενα βλέμματα στο τρένο το πρωί αν θα φτάσουν γρήγορα στις δουλειές τους... Δεν έχω κίνητρο για τίποτα. Ανέκαθεν είχα. Είχα όνειρα και εδώ και 5 μήνες απλά αφήνω τις μέρες να περνάνε χωρίς να κάνω τίποτα. Χωρίς να ζω, χωρίς να διαβάζω, χωρίς να ονειρεύομαι... Οικονομία δεν μπορώ να κάνω γιατί ίσα ίσα βγαίνω με τόσα χρήματα και αύξηση ούτε για αστείο με τους απαράδεκτους που έχω μπλέξει. Αλλά πνιγομαι ρε σεις πολύ και έχω τρελή ανάγκη να τα πω κάπου που δε θα με ξέρει κανένας και δε θα βαρύνω κανέναν... Δούλευα παλιά σε ένα μαγαζί λιανικής, το έκανα σαν φοιτήτρια απλά...Δεν ήταν καλά, καθόλου καλά. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΡΑΦΕΊΟΥ". Μπορώ να πάω στο νησάκι που τόσο αγαπώ, να βρω μια δουλειά ακόμα και την πιο απλή και να βλέπω την θάλασσα κάθε μέρα; Μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου χαρούμενη και ήρεμη χωρίς κανένα άγχος ;