ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συγγνωμη αν κουραζω λιγο, .αλλα κοντευω να σκασω. Είμαι 20 χρονών και ζω με τν οικογένεια μου. Σπουδαζω σε μια σχολή που δεν θα εκτιμήσουν ποτε και γενικότερα με θεωρούν το αποτυχημένο της οικογένειας. Πλεον αυτό δεν ειναι κάτι που με πειράζει καθώς δεν θα αφήσω για κανέναν και τίποτα αυτό που αγαπάω. Οι γονεις μου ειναι αρκετά αυστηροί και όλα αυτά τα χρόνια μου επιβάλλουν ενα σωρό περιορισμούς...απο το τι θα φορέσω μέχρι το τι ωρα θα βγω. Αφού έκλεισα τα 18 έχω καταφέρει να κερδισω λίγη απο την ελευθερία που μ αξίζει. Έχω προσαρμοστεί κατα κάποιον τροπο στους κανόνες του σπιτιού χωρίς όμως να καταπιεζω τα θέλω μου σε μεγαλο βαθμο, απλα το κάνω περισσότερο για την ψυχική μου υγεια, γιατι δεν αντεχω αλλους τσακωμούς και φωνές. Περιμένω να τελειώσω τις σπουδες μου ,να βρω δουλεια και μετά σπίτι. Απλα οι φιλοι μου δεν καταλαβαίνουν ενω ξέρουν την όλη κατασταση και συνέχεια μου χτυπάνε οτι δεν βγαινω, δεν ξενυχταω κτλ, ενω ειλικρινά αυτό δεν ειναι κάτι που θέλω του θανατά γιατί εντάξει δεν είμαι και party animal... αν και παλι βγαινω απλα χωρίς υπερβολές. Ενα πράγμα θέλω να ξέρω,είμαι παράλογη επειδή αντί να γυρίσω στο σπίτι μου τρεις,θα γυρίσω δυο παρα και αντί να βγω και Σάββατο και Κυριακή θα βγω μονο μια απο τις δυο μέρες? Μονο εγώ σκέφτομαι ετσι...? Και μάλιστα αυτά μου τα λένε ατομα που σπουδάζουν σε σχολές που τους πίεσαν οι γονεις τους να πάνε.