ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ότι όλα τα άσχημα συμβαίνουν σε μένα. Θέλω να σας πω τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου που πλέον επηρεάζουν την κάθε μου μέρα, την ψυχολογία μου τα πάντα μου. Όλα άλλαξαν στα 22 μου που έχασα τον πατέρα μου από ανακοπή μπροστά μου. ΄Έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω αλλά στάθηκα στα πόδια μου. Έπειτα ο αδερφός μου θέλησε να φτιάξει τη ζωή του και πολύ καλά έκανε φυσικά αλλά με το άτομο που διάλεξε δε μπορέσαμε να συμβιώσουμε έχοντας συνέχεια καβγάδες στο σπίτι. Επειδή δεν ήθελα να δημιουργώ προβλήματα οτι και να εβλεπα δε μιλούσα για να μην μαλώνουμε και πάνω από όλα για να προστατευσω τη μαμα μου που είχε ήδη περάσει πολλά. Στα 26 μου έχοντας έτσι η κατάσταση στο σπίτι μαθαίνουμε ότι η μαμα μου έχει καρκίνο. Δεύτερο χτύπημα για μένα. Βοήθεια είχα μόνο από τον αδερφο μου. Καναμε χειρουργείο ήμουν διπλα της νύχτα μερα μετά καναμε χημειοθεραπειες πέρασε καιρός μέχρι να συνέλθουμε και από αυτό. Δε θα ξεχάσω ποτε τα βραδια στο νοσοκομείο, ένιωθα τόσο απροσταυτη τόσο μονη μου σε όλο αυτό. Μια απέραντη στεναχωρια για το μπαμπα μου που έφυγε ετσι ξαφνικα, για τη μαμα μου που αρρωστησε και ταλαιπωρηθηκε για τον αδερφο μου που δε μπορεσαμε να ξανα είμαστε ευτυχισμενοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Και τώρα θα μιλησω για μένα. Απο τα 16 είμαι με σε σχέση με κάποιον, περίπου 12 χρόνια μετραμε. Και αυτό που θέλω να πω είναι ότι η απογοητευση μου είναι απιστευτη. Ο μόνος ανθρωπος που γνώριζε τη κατασταση στο σπίτι ήταν εκείνος και όμως δεν προτεινε ποτε να μεινουμε μαζί ώστε να μπορέσω να απεγκλωβιστω από όλο αυτο. Αρρωστησε η μαμα μου και δεν ηρθε ουτε μια φορά να τη δει. Νομιζα οτι με νοιαζεται πραγματικα ότι ήθελε να είμαστε μαζι και στα δυσκολα οχι μονο στα ευκολά. Η σημερινη κατασταση είναι ότι η μαμα μου ευτυχως δεν διατρέχει κινδυνο αλλά καθε μηνα είμαστε σε παρακολουθηση και ειμαι πανευτυχης για αυτο. Ο αδερφος μου θα παντρευτούν και είναι λογικό και επόμενο. Κια εγω αναρρωτιεμαι τι κανω. Νιώθω τοσο κουρασμενη ψυχολογικά από ολά αυτα και ο ανθρωπος που υποτιθεται εχω ειναι ανυπαρκτος. Καμια στηριξη. Το τελευταιο διαστημα που σταθεροποιηθηκα επαγγελματικά ψάχνω σπίτι να μείνω μόνη μου γτ οπως λέει εκεινος δε θελεί να παει στο ενοικιο (ζει με τους δικους του). Πως είναι δυνατον να μην ενδιαφερεται. Του εξηγω πως νιωθω πως εχω περασει καταστασεις που αυτος στα 37 του δεν περασε ουτε τα μισα και οχι απλά δεν αντιδρα δεν μου απανταει καν. Μετανοιωνω που τα κρατησα τοσο καιρο μέσα μου που ποτε δε παραδεχτηκα σε κανεναν ποσο ασχημα περναω στο σπιτι μου με αυτο το ατομο που ηρθε και επνιξα τοσο θυμο και θλιψημέσα που δεν αντεχω αλλο ειμαι 28 και δεν αντεχω αλλο κανεναν τους. Θελω η μαμα μου να ειναι υγιης δε θέλω να χασω και εκεινη θα είμαι διπλα της στα παντα. Νιωθω φυλακισμενη σε ενα σπιτι σε μια μακροχρονια σχεση και θελω να ανασανω. Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο ηταν ενα ξεσπασμα που θα επρεπε να ειχε γινει καιρο