ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα τον άντρα μου μέσω ενός κοινού φίλου που μου τόνισε ότι ο συγκεκριμένος ενδιαφέρεται για σοβαρή σχέση για να καταλήξει στο να κάνει οικογένεια. Ήταν στα τριάντα πέντε, αλλά είχε κυριολεκτικά μηδενική εμπειρία με γυναίκες. Παιδί χωρισμένων γονιών, ευκατάστατος, αυτοδημιούργητος, με δύο αδερφές και την μητέρα του να φροντίζει. Εγώ, στην αντίπερα όχθη, αρκετές εμπειρίες με το αντίθετο φύλο, μέσα πάντα στα λογικά πλαίσια. Τον ερωτεύτηκα, και είμαι ακόμα πολύ ερωτευμένη μαζί του, τον θαυμάζω, τον σέβομαι, τον αγαπώ... Το πρόβλημα που έχει προκύψει είναι ότι ενώ στην αρχή με αγαπούσε όπως ήμουν, ήταν γλυκός, τρυφερός, συγκαταβατικός, πλέον δεν με αφήνει να αναπνεύσω. Έχει λόγο για τα πάντα, το γούστο μου στα ρούχα, το πώς θα βαφτώ, το φαγητό μου, τους φίλους μου, το πού θα τοποθετήσω ένα αντικείμενο, την παραμικρή λεπτομέρεια. Πάω να τρελαθώ, όλη μέρα έχω έναν άνθρωπο να μου λέει ότι κάνω το καθετί στραβά και πνίγομαι από την καταπίεση και την ανασφάλεια που μου έχει δημιουργήσει. Τι έχει πάθει; Γιατί άλλαξε τόσο; Πως να το χειριστώ;