ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με έπιασαν πάλι τα κάτω μου. Δεν ξέρω γιατί.Άρχισα ξανά να αναρωτιέμαι, πού είμαι - τι θέλω- πού πάω- τι κάνω;Μπορεί η καρδιά μου να αγαπήσει; μπορεί η καρδιά η δική μου να δεθεί; Κι αν ναι, γιατί προσπαθώ να ασχολούμαι με καταστάσεις που εξ αρχής δεν οδηγούν σε έρωτες και δεσμεύσεις.Πώς να παραπονεθώ για τους άντρες. Ξέρω πού πάω και μπλέκω. Ξέρω ποιοι είναι μακριά μου, ξέρω ποιοι μπορούν να μου προσφέρουν την ελπίδα του μέλλοντος, ξέρω ποιοι θέλουν να μοιραστούν μαζί μου μια βραδιά.Κι ενώ τους ξέρω όλους, μπλέκω σε εκείνες τις τελειωμένες υποθέσεις.Γιατί δεν νιώθω ότι μπορώ να αγαπήσω.Γιατί δεν νιώθω ότι μπορώ να δώσω κομμάτι του εαυτού μου σε άλλον.Γιατί δεν την αντέχω την συναισθηματική εξάρτηση.Το μόνιμο άγχος του έρωτα.Είμαι αρκετά καλή? είμαι αρκετά όμορφη? κι αν μ απατήσει? με ποιον είναι, που είναι?Κι έχω τόσες ανασφάλειες. Έχω τόσες ανασφάλειες από μόνη μου.Δεν μπορώ να βαραίνω κάποιον άλλον με τις δικές μου ανασφάλειες.Δεν μπορώ να περιμένω κάποιος να ανεχθεί την περιέργειά μου.Ίσως γεννήθηκα για να μαι μόνη, αλλά μερικές φορές η μοναξιά πονάει.Κι όμως συνεχίζω να φυλάω τον χώρο μου σαν λυκόσκυλο με αιχμηρά δόντια.Έτοιμο να κατασπαράξει όποιον προσπαθεί να του στερήσει την ελευθερία.Δεν είμαι εγώ για τέτοια παιδιά.Γι'αυτό προσπαθώ να αποθαρρύνω όποιον βλέπω ότι θέλει κάτι παραπάνω.Καλύτερα μια απόρριψη στην αρχή, παρά να ξυπνήσω μια μέρα και να του πω ότι πνίγομαι.Τι θα κάνω...