29.7.2015 | 03:35
Πονάω...
Προσπαθώ να ξεπεράσω τα ψυχολογικα προβληματα εδω και χρονια...Ψυχοθεραπεια, κοπος και τωρα ενα βημα για την καριερα μου. Και ενω καποια πραγματα ψιλοβελτιωθηκαν, το κεντρικο προβλημα μενει ανεπαφο. Και φτανω στο εξης σταυροδρομι: ειτε λυνω το προβλημα και προχωραω κουτσα στραβα, ειτε καταρρεουν ολες οι προσπαθειες 1+ χρονου, χανω το ονειρο μου και το αγορι μου που ειναι τοσο σημαντικο για μενα. Δεν μπορω να το διαχειριστω. Θελω να καθισω στο κρεβατι μου και να κλαιω για παντα. Η ζωη μου κινδυνευει να καταρρευσει ως τραπουλοχαρτο, να τον χασω για παντα λογω αποστασης. Και εγω φοβαμαι. Η ενεργεια μου τελειωνει. Ενηλικιωθηκα νωρις ρε παιδια...Μια ακομη αποτυχια δεν αντεχεται. Να χασω το μονοπατι των ονειρων μου και εναν αντρα που αγαπω (οσο και αν ειμαι μικρος, νιωθω αγαπη). Δεν ξερω πλεον τι αλλο να κανω. Ξερω οτι σε 2 μηνες ολα θα χουν κριθει. Σε ποιον θεο να προσευχηθω για να τα καταφερω; :'( Ευχηθειτε τον Οκτωβρη να εχω επιτελους ξεπερασει αυτο το προβλημα.
