Σκέψου ότι είναι ΜΗΝΕΣ.Άλλες καταπιέζονται ΧΡΟΝΙΑ και χάνουν όλη τη ζωή τους.Οι μήνες μπροστά στα χρόνια της ζωής σου δεν είναι τίποτα. Προσπάθησε να εντοπίσεις τα θετικά που προέκυψαν από αυτήν την σχέση (αν υπάρχουν... Πάντως μην απαντήσεις με την πρώτη ότι δεν υπάρχουν..σκέψου το καλά) και όλη αυτήν την καταπίεση που ένιωσες μην την παίρνεις σαν κάτι τόσο τραγικό. Απλά έκανες μια λάθος επιλογή που σε βασάνισε. Και ποιος δεν έχει κανει τέτοια επιλογή? (Σε οποιοδήποτε τομέα)
18.2.2019 | 14:48
Πονάω...
Είχα σχέση με ένα παιδί για λίγους μήνες. Τον πρώτο καιρό ήμουν ερωτευμένη και δεν έβλεπα τα προβλήματα. Όταν άρχισα να τα βλέπω και.ηθελα να χωρίσω, με χειριζόταν συνεχώς ψυχολογικά. Ότι χωρίς εμένα δεν μπορεί, ότι θα αυτοκτονήσει με αποτέλεσμα πάντα να καταπίεζα τις δικές μου ανάγκες από το φόβο αυτό. Να σημειώσω ότι είχε ιστορικό κατάθλιψης και απόπειρας αυτοκτονίας οπότε ήταν πολύ έντονο όλο αυτό. Ευτυχώς εδώ και δύο μήνες βρήκα τη δύναμη να απομακρυνθω από αυτόν και το τηρώ μέχρι και σήμερα, ακόμη κι αν ακόμη με ενοχλεί με μηνύματα και απειλές. Το θέμα μου είναι το εξής. Τόσους μήνες, από το φόβο, καταπίεζα δικές μου ανάγκες, θέλω, μπορεί να έκανα και πράγματα που δεν ήθελα. Κι όλα αυτά τώρα μου έρχονται στο μυαλό συνεχώς. Και πονάει πολύ. Πονάω όταν σκέφτομαι πόσο με καταπίεσα, πόσο άσχημα μου φερόταν κι εγώ το καταπινα. Θυμώνω με τον εαυτό μου που ήμουν με αυτόν τον άνθρωπο. Ένα συνεχές "γιατί"! Πώς ήμουν με αυτόν τον άνθρωπο, πώς τον ερωτεύτηκα, γιατί δεν έφευγα πιο νωρις.... Ξέρω ότι δεν οδηγεί πουθενά όλο αυτο... Οπότε... Πώς θα ηρεμήσουν αυτές οι σκέψεις; Ηρεμούν κάποτε;
4
