ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και οκτώ μήνες περίπου αποφάσισα να χωρίσω με το αγόρι μου. Σχέση από απόσταση, πολλών χρόνων, ο πρώτος μου έρωτας και η πρώτη μου σχέση (τώρα ετών 25). Υπήρχαν πολλά προβληματα και διαφωνίες τα οποία διογκωθηκαν, οταν για έναν οικογενειακό λόγο δεν είχα πια τη διάθεση και το χρόνο να παλεψω για αυτή τη σχέση μόνη μου. Εκείνος είχε βολευτεί σε μια κατάσταση (π.χ.να κανονιζω εγώ τα πάντα) και δεν εκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια να βελτιώσει τα πράγματα. Ίσα ίσα η σταση του απέναντί μου ήταν αγενέστατη (βρισιές και έλεγχος του φβ μου και τέτοια) . Δεν τον ένιωθα στήριγμα μου. Οπότε καλά έκανα, θα μου πείτε, και ειλικρινά δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι πάλι μαζί με ενα άτομο που δεν εκτιμούσε τίποτα. Στο παρόν.. Πρόσφατα έμαθα από κοινούς μας φίλους ότι έχει πει ένα σωρό ψέματα. Εκείνος έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του και προφανώς νιώθοντας πιο "δυνατος" άρχιζε να το παίζει σκληρός. Ότι ταχα δεν με ήθελε τόσο και άλλα χειρότερα... (σημείωση: όταν χωρίσαμε με παρακαλούσε κλαίγοντας για πολύ καιρό).Όταν έμαθα αυτά τα πράγματα έπαθα σοκ. Ακόμα, δεν μπορώ να ξεπεράσω το αίσθημα απογοητευσης και προδοσίας που νιώθω. Με πληγώνει πολύ, επειδή τόσα χρόνια εγώ επένδυσα πολλά στη μεταξυ μας σχέση και εκανα τα πάντα και εκείνος δε δίστασε στιγμή να το ρίξει πάνω μου και να με συκοφαντησει στους φίλους μας. Είναι λογικο να νιώθω έτσι? Πώς γίνεται να ξεπεράσω αυτές τις σκέψεις? Δυστυχώς, δε γίνεται να τον αντιμετωπίσω και να του πω όσα ξέρω,γιατι δε θα ήθελα να αποκαλυφθεί το άτομο που μου τα είπε. Σας ευχαριστώ.