ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

παιδια. δεν ξερω αν ειναι σωστο που το γραφω εδω ουτε εαν θα παρω εγκυρες και σωστες συμβουλες .αλλα χρειαζομαι βοηθεια. δηλαδη οχι εγω αλλα το αγορι μου. δεν ξερω αν το κενο που νιωθει ειναι παροδικο,ωφειλεται σε καταθλιψη-και σκεπτομενη αυτο δεν μπορω να του πω σιγα μωρε θα σου περασει,δεν ειμαι ειδικη δεν μπορω να δινω συμβουλες ετσι ασυδοτα και ατοπα,και τελος ειτε στο χορτο που ολο προσπαθει να κανει και λιγοτερο,αλλα δεν ξερω φοβαμαι πως αν δεν συνεχισει να νιωθει οπως λεει να κανει και κατι πιο τρελο για να βρει χαρα... δεν ξερω τι να κανω . τι μπορει να φταιει . εχει ξανανιωσει κενο τον νοεμβριο απο οτι μου ειπε,και δεν ηθελε να μιλησει σε ανθρωπο . και τωρα ετσι ειναι αλλα μου λεει οτι τον ενοχλει που συμβαινει τωρα που ειμαστε μαζι και πως δεν θελει να με χασει. εφυγε επαρχια για το καλοκαιρι και μου ειπε πως με το που νιωσει καλυτερα θα ειμαι το πρωτο ατομο που θα το μαθει.φοβαμαι πως αν ειναι κατι μεγαλυτερο απο αυτον ισως να του ειναι πιο δυσκολο απο οτι νομιζει. η ζωη του απο οσο ξερω ηταν παντα κομπλε δεν νομιζω η δεν εχμ μιλησει ακομα για τραυματικες εμπειριες. και εχει επισκεφτει ψυχολογο δυο φορες μια τον νοεμβριο και μια τωρα....εν τελει ισως δεν ειναι και τιποτα απλα ηθελα να βγαλω την ανησυχια .(ειμαστε 20 και οι δυο αν παιζει καποιο ρολο)