ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν περίπου 7 μήνες ήρθαμε πιο κοντά με μία κοπέλα η οποία γνώριζε ότι εγώ έχω σχέση η οποία όμως όδευε στο τέλος της. Της το εξήγησα ότι σκοπεύω να χωρίσω πράγμα που κ έκανα , όμως τα πράγματα λόγο του εργασιακού μας χώρου δεν ήταν ιδανικά και αρκετές φορές χρειάστηκε να βάλουμε στον πάγο αυτό που νιώθαμε. Εκείνη μου εξομολογήθηκε ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου εδώ και χρόνια και η αλήθεια είναι πως ένιωσα και εγώ ότι την ερωτεύομαι , μετά από μια σειρά περιστατικών και "κουτσομπολιών" που έφτασαν στα αυτιά μου άρχισα να είμαι κάπως απόμακρος γιατί δυστυχώς είχα επηρεαστεί από όσα άκουσα που δεν ήταν κ λίγα. Εκείνη από την πλευρά της προσπάθησε να μου πει ότι δεν βλέπει από την δική μου πλευρά να προσπαθώ και αυτό δεν την κάνει χαρούμενη κατι που είχε δίκιο , ήξερα πως μόνο αν της μιλήσω ανοιχτά και της εξηγήσω τι είναι αυτό που με κρατάει πίσω θα μπορούμε να είμαστε καλά , όμως δεν πρόλαβα να το κάνω και με αφορμή μια χαζομάρα χωρίσαμε , μετα από μερικές μέρες αποφάσισα ότι θέλω να της μιλήσω να της πω τι με κρατάει πίσω και να είμαστε μαζί χωρίς να ύπαρχουν σκοτείνα σημεία στη σχέση μας , μετά από αρκετές δικές μου προτροπές δέχτηκε να μιλήσουμε όμως όταν έγινε αυτό , η απάντηση της ήταν ότι με αγαπάει πολύ , είναι ερωτευμένη μαζί μου , δεν έχει ξανανιώσει έτσι ποτέ όμως δεν μπορεί να το προσπαθήσει πάλι γιατί όλο αυτό τον καιρό που εκείνη περνούσε ότι περνούσε εγώ δεν προσπαθούσα να κάνω κάτι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς γίνετε να αγαπάς να ερωτεύεσαι και να δηλώνεις ότι είσαι ακόμα ερωτευμένη με τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και να λες ότι δεν μπορείς να προσπαθήσεις ? Και ότι στην φάση που είσαι δεν σου βγαίνει να είσαι μαζί με κάποιον και ότι πλέον είσαι καλά ?