3.5.2016 | 00:43
Πώς η φιλικότητα ενός πωλητή μπορεί να παγιδέψει ανασφαλείς ψυχές
Έναν χρόνο πριν, μόλις η άνοιξη είχε κάνει την πρώτη της εμφάνιση και ενώ ήμουν μόνη μου εδώ και 3 χρόνια και πάνω που είχα ησυχάσει και δεν με ένοιαζε τίποτα, επισκέφθηκα εκείνο το κατάστημα. Εκείνο το μεσημέρι έμελλε να σημαδέψει εκείνη την άνοιξη και να με ακολουθεί έως και σήμερα.Αναρωτιέμαι πώς μερικοί άνθρωποι έχουν τόσο μαγική αύρα, πώς μπορούν να σε κάνουν να τους κοιτάζεις βαθιά στα μάτια, να θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί όταν σε κοιτάζουν, το βλέμμα τους να σε διαπερνά, και να περιμένεις κάθε τους λέξη ανυπομονώντας να σου πουν αυτό που θες. Αυτό που θες...Και οι ερωτήσεις να έρχονται η μία πίσω από την άλλη, και όλο και περισσότερο να γιγαντώνεται στο κεφάλι μου η σκέψη ότι ίσως τελικά κάτι να θέλει. Και πήγα, ξανά και ξανά και πάλι το ίδιο. Και μετά τι; Πού θα έβγαζε αυτό; Τελικά όλα ήταν στο μυαλό μου; Δεν ήθελα να το πιστέψω, κάτι υπήρχε, το ένιωθα. Ήμουν τόσο αιθεροβάμων τελικά; Μάλλον ναι. Μάλλον έπρεπε να συμπεριφέρεται έτσι. Η ανασφάλειά μου ίσως με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις. Δεν έχω ξανακολλήσει έτσι με άλλον, πρώτη φορά μου συμβαίνει.Πήγα ξανά κάποιες φορές και δεν τον βρήκα εκεί. Λυπάμαι για το άδοξο τέλος που είχε όλο αυτό και που δεν έμαθα ποτέ αν αυτό που είχα καταλάβει ήταν αλήθεια ή ένα παιχνίδι του μυαλού μου. Όπως και να έχει, δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι πια.Εις μνήμην εκείνης της ελπίδας της Άνοιξης του '15... Ένα χρόνο μετά...Καλό μήνα.
