ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ξεκινήσω την ιστορία μου χρόνια πριν από τότε που το τέρας της κατάθλιψης μου χτύπησε την πόρτα.Ήμουν πάντα ντροπαλός και ήρεμος χαρακτήρας αλλά ταυτόχρονα ενδόμυχα αγχωτική και νευρική ψυχή. Εντούτοις το ξεπερνούσα καθώς είμαι εύθυμη και λιγάκι πειραχτήρι.Όλα αυτά μέχρι την αρχή της εφηβείας που άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Στο γυμνάσιο έχασα την νονά μου από αυτή τη φρικτή αρρώστια που λέγεται καρκίνος και έχασα μαζί και την μπάλα. Κλείστηκα τελείως στον εαυτό μου , σταμάτησα να έχω παρέες και έγινα το φυτό της τάξης. Μέσα από το διάβασμα κατάφερνα μόνο να σκοτώνω τους δαίμονες μου.Στο Λύκειο αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή , έκοψα τα μαλλιά μου κοντά και αποφάσισα να γίνω κοινωνική. Τα πράγματα όμως δεν πήγαιναν όπως τα ήθελα. Λόγω της κατάθλιψης του Γυμνασίου και του μεταβολισμού μου, ήμουν αρκετά αδύνατη. Δεν ήμουν σε καμία περίπτωση ανορεξική , καθώς το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν η εικόνα μου. Και τότε άρχισε το bullying. Ήμουν ήσυχη και δεν τους ένοιαζε, ήθελαν μόνο να με χτυπάνε αλύπητα. Φώναζαν στιχάκια για το βάρος μου στους διαδρόμους και με κορόιδευαν για να νιώθουν εκείνοι καλά. Μέχρι τότε ποτέ δεν είχα συλλογιστεί πως ήταν η εικόνα του σώματος μου. Στο Λύκειο μου το υπενθύμιζαν καθημερινά , κάνοντας με να πέσω σε χειρότερη κατάθλιψη. Δεν αντιδρούσα ήμουν φαινομενικά αδιάφορη , μα όταν γυρνούσα σπίτι έκλεινα την πόρτα του δωματίου και τυλιγόμουν στις φλόγες της κόλασης. Όλη η πρώτη Λυκείου πέρασε φρικτά, ήμουν δυστυχισμένη και είχα χάσει την όρεξη μου για οτιδήποτε. Ώσπου σταδιακά , με την στήριξη των γονιών μου και των κοντινών μου φίλων αποφάσισα να σταματήσω όλη αυτή την παράνοια. Στην δευτέρα και τρίτη Λυκείου σταμάτησε σταδιακά το bullying , κυρίως λόγω της δικής μου αυτοπεποίθησης. Είχα πολλά φλερτ και αυτό (μέσα σε πολλά) με έκανε να καταλάβω την αξία μου. Στην τρίτη Λυκείου είχα το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, φάσωμα και ερωτική απογοήτευση παράλληλα. Σε συνδυασμό με τις πανελλήνιες και τους υπόλοιπους δαίμονες , μίσησα ολοκληρωτικά το σχολείο.Από αντίδραση άρχισα να τρώω πολύ για να γεμίσω το κενό που με κατέτρωγε. Ώσπου το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες γνώρισα τον άνθρωπο της ζωής μου. Με τράβηξε ψηλά από την μαύρη κόλαση σιγά-σιγά με αγάπη και με φροντίδα που τόσο είχα ανάγκη.Συνέχισα να τρώω πολύ και έγινα ψυχωτική. Ώσπου πήρα πολλά κιλά και άρχισα να δυσκολεύομαι στο περπάτημα. Εκείνο ήταν το τελευταίο μεγάλο χτύπημα της κατάθλιψης. Αποφάσισα να τα μηδενίσω όλα και να ξεκινήσω από την αρχή. Σωστή διατροφή, αγάπη για τον εαυτό μου και αγάπη για όλους όσους ήταν δίπλα μου και με στήριξαν.Τώρα πια είμαι 20 χρονών, σε φυσιολογικά κιλά και είμαι ακόμα με τον ίδιο άνθρωπο που αγαπάω σε μια σχολή που με έκανε να εκτιμήσω την ύπαρξη μου περισσότερο από ποτέ.Που και που επιστρέφω στην πόλη που μεγάλωσα. Με συναντούν και μου λένε "ομόρφυνες.. δυνάμωσες ... έγινες γυναίκα" Γελάω πικραμένη και ακούω τα κατά τα άλλα θετικά σχόλια τους. Σιγά σιγά άρχισα να αγαπάω τον τόπο που με γέννησε. Τους ανθρώπους της πάλι όχι όλους, μόνο τους σημαντικούς. Η ζωή είναι δική μου πλέον.Σταθερά ξεπερνάω τις τελευταίες φάσεις τις κατάθλιψης και γίνομαι άνθρωπος. Λίγη λαιμαργία , λίγα άγχη αλλά πολλή αυτοεκτίμηση. Το σημαντικότερο άλλωστε είναι να ξεπερνάμε τους φόβους μας.-Δεν σου χει λείψει καθόλου το σχολείο;-Είσαι τρελός; Ποτέ δεν θα μου λείψει.-Κι όμως σε λίγα χρόνια θα λησμονείς τα αθώα εφηβικά σου χρόνια, δίχως βάσανα και υποχρεώσεις.Γελάω μελαγχολικά και λίγο θλιμμένα.-Ποτέ δεν θα μου λείψει το σχολείο. Ποτέ. Η φοιτητική ζωή όμως σίγουρα.